1) کمانِ سخت که داد آن لطیف بازو را ؟ / که تیرِ غمزه تمام است صیدِ آهو را

2) هزار صیدِ دلت پیش تیر باز آید / برین صفت که تو داری کمانِ ابرو را

3) تو خود به جوشن و برگستوان نه محتاجی / که روز معرکه بر خود زره کنی مو را

4) دیار هند و اقالیم تُرک بسپارند / چو چشم تُرک تو بینند و زلف هندو را

5) مغان که خدمتِ بت می کنند در فَرخار / ندیده اند مگر دلبران بت رو را

6) حصار قلعۀ باغی به منجنیق مده / به بام قصر برافکن کمند گیسو را

7) مرا که عزلت عنقا گرفتمی همه عمر / چنین اسیر گرفتی که باز تیهو را

8) لبت بدیدم و لعلم بیوفتاد از چشم / سخن بگفتی و ، قیمت برفت لؤلو را

9) بهای روی تو بازارِ ماه و خور بشکست / چنانکه معجز موسی طلسم جادو را

10) به رنج بُردن بیهوده گنج نتوان بُرد / که بخت راست فضیلت ، نه زور بازو را

11) به عشق روی نکو ، دل کسی دهد سعدی / که احتمال کند خوی زشت نیکو را