อีกประเด็นนึงก็คือความคิด

ในชีวิตประจําวันเราใช้ความคิด

ถึงเรานิยามว่ามีจิตอยู่ ก็เพราะว่าความคิดมันทํางาน

ความคิดนี่อาศัยอะไร

อาศัยสัญญาความจำ ความคิดคือผลิตผลของความจํา

แล้วในหมวดแห่งการหลับ ประสาทสัมผัสในส่วนของความจํามันหยุดการทํางาน

อย่าลืมนะพระอาจารย์

บอกอุบายวิธีหลายครั้งแล้วว่า

​

ใน 5 นาทีสุดท้ายก่อนที่จิตจะเคลื่อนเข้าสู่โหมดแห่งการหลับอย่างจริงจัง

อารมณ์ที่จิตรับรู้จะเป็นอารมณ์อดีตทั้งหมด

ไม่ใช่อารมณ์อนาคตนะ

อดีตก็มันก็จะน้อยลงเบาบางลง น้อยลงเบาลง จนกระทั่งว่าสัญญาความจําสุดท้ายหายไป

การรับรู้ของจิตก็หายไปด้วยนั่นก็คือเรานิยามว่าความหลับ

ทั้งเจ้าของคําถามก็ถามว่า

พอเขาตื่นขึ้นมาเขาก็รู้สึกมีคําถามว่าเอ๊ะในช่วงที่ฉันหลับนะ

​

ตัวฉันแล้วจิตของเขามันอยู่ที่ไหน

มันน่ากลัวมากนะเราอยู่กับความไม่รู้ ตื่นขึ้นมาก็รู้สึกว่ามันมีตัวเราอีกมีจิตอีก

อันนี้ก็เอาง่ายง่ายก็คือสัญญาเมื่อใดที่ประสาทสัมผัสส่วนของความจำหยุดการทํางานเมื่อนั้น

จิตก็หยั่งลงสู่ความหลับ

อันนี้หมายถึงผู้ที่ยัง

ไม่ถึงการปฏิบัติธรรมขั้นสูงนะ

​

เราอย่าลืมนะในโลกียะ

การรับรู้ของจิตมีองค์ประกอบสองอย่างคือความจําและความรู้สึก

ก็คือสัญญาและเวทนานั่นเอง

คําว่าสัญญาตัวนี้หยุดการทํางานซึ่งเป็นส่วนประสาทสัมผัส

ให้อิงประสาทในส่วนของบริเวณสมองนั่นแหละ

ในส่วนของความทรงจํามันหยุดทํางาน

จิตหยั่งลงสู่ความหลับ {หยั่งลงในอวิชชา}

นี้ประเด็นหนึ่งนะ

​

-----

​

บุคคลผู้เข้าถึง

สภาวะขั้นสูงสุด

บนเส้นทางของการภาวนา

บุคคลนั้นเมื่อดํารงจิตได้โดยสมบูรณ์ใน

อนุปาทิเสสนิพพานแล้ว

​

อย่าลืมนะนิพพานธาตุมีสองอย่าง

สอุปาทิเสสนิพพานและอนุปาทิเสสนิพพาน

ทั้งสองนิพพานนี้เป็นนิพพานของ

ของผู้ที่ยังมีชีวิตอยู่ ไม่ใช่ตายแล้วนะ

​

ผู้ที่ดํารงจิตได้โดยสมบูรณ์คือ

ผู้เข้าถึงอยู่ อิงอาศัยอยู่

ในระดับอนุปาทิเสสนิพพาน

ผู้นั้นจะไม่หยั่งลงสู่ความหลับ

​

ที่อาจารย์บางท่านใช้คําว่าเป็นผู้มีราตรีหนึ่ง

คือผู้มีราตรีเดียว เป็นผู้มีราตรีอันเจริญแล้ว

ปิยทัสสี ภิกขุ

============

นำนั่งปฏิบัติกลุ่ม Group Sitting 05-01-2025

ศูนย์วิปัสสนาวัดถ้ำดอยโตน