آیا تا به حال به شما گفته‌اند که «خیلی خودخواهی، چرا به خودت توجه می‌کنی؟» یا شاید وقتی برای خودتان کاری انجام داده‌اید که خوشحال‌تان کرده است، احساس گناه کرده‌اید؟ آیا پیش آمده که شادی برآمده از توجه به خود را پنهان کنید تا از قضاوت دیگران در امان باشید؟ اگر چنین تجربه‌هایی داشته‌اید، این قسمت مخصوص شماست.

آیا شما نیز از ترس این که منفعل شوید یا احساسات‌تان فراموش شوند در مقابل پذیرفتن چیزهای غیر قابل تغییر مقاومت دارید؟ آیا اگر در پذیرش رنج باشید، محیط و جامعه شما را زیر سوال می‌برد؟ آیا محیط و جامعه به شما دیکته می‌کند که چه موقعی و چه زمانی باید از رنج بیرون بیایید و در پذیرش باشید؟ در این صورت حتما این قسمت را ببینید. در این قسمت لاله مهراد، دکترای روان‌شناسی بالینی، نشان می‌دهد که پذیرش و تاب‌آوری ارتباطی عمیق و ظریف با یکدیگر دارد. گاهی اوقات، به دلیل ترس از منفعل شدن یا احساس ضعف، از پذیرش واقعیت‌های غیرقابل تغییر امتناع می‌کنیم. این مقاومت، به جای کاهش رنج، باعث می‌شود درد و استرس بیشتری را تجربه کنیم. در چنین شرایطی، پذیرش به ما کمک می‌کند تا واقعیت‌های موجود را بدون قضاوت بپذیریم و انرژی خود را از تلاش برای تغییر امور غیرقابل کنترل به سمت حل مساله و سازگاری با شرایط هدایت کنیم. این عمل، پایه‌گذار تاب‌آوری است چرا که پذیرش آگاهانه، قدرت ما را برای مواجهه با چالش‌ها و بازسازی خود در شرایط سخت تقویت می‌کند. پذیرش نه به معنای تسلیم شدن، بلکه به معنای آزاد کردن ذهن از درگیری‌های بی‌پایان و متمرکز شدن بر مسیرهای سازنده و قابل کنترل است. نه این‌قدر خشک باشیم که بشکنیم و نه این‌قدر نرم که له شویم. تجربه شما در این زمینه چیست؟ برای ما بنویسید و همراه ما باشید.

گاهی در زندگی به ما گفته‌اند که «استعداد کافی برای موفقیت در فلان زمینه را نداری» و ما نیز این حرف را باور کرده‌ایم. این باور باعث شده یا کار را اصلا شروع نکنیم یا پس از چند تلاش ناموفق، آن را رها کنیم. یا پس از چند بار تلاش به خود گفته‌ایم «در این‌باره استعداد ندارم» اگر شما هم چنین تجربه‌ای داشته اید، این اپیزود برای شماست.

همیشه گفته‌اند: «نابرده رنج گنج میسر نمی‌شود.» آیا می‌توان در رنج خود گنج یافت؟  چرا باید برای یافتن گنج، رنج را بر خود هموار کرد؟ اگر برای شما نیز چنین سؤالاتی مطرح می‌شود، این اپیزود را گوش کنید: در این اپیزود درباره این صحبت کردیم که چگونه می‌توانیم رنج‌مان را تبدیل به رشد و یادگیری کنیم و از «رنج بزرگ، کاری بزرگ» بسازیم.

شاید کتاب ویکتور فرانکل را خوانده باشید که درباره تجربه خود از زندان نازی‌ها و شکنجه‌هایی که بر او وارد آمد سخن گفت و البته تمام خانواده خود را در این شکنجه‌گاه‌ها از دست داد. اما او با یک تئوری تازه در حالی که در مصاف با مرگ و رنج پیروز شده بود، از کمپ نازی‌ها آزاد شد. او گفت: «چیزی که به انسان کمک می‌کند تا مرگ را شکست دهد معنایی است که به زندگی‌اش می‌دهد.» هر انسانی برای زنده ماندن نیاز به دلیلی دارد و این همان معنای زندگی اوست.

آیا تا به حال بی‌انگیزگی را تجربه کرده‌اید؟ آیا تا به حال شنیده‌اید که گفته باشند «انگیزه باید از درون باشه، اگه نه فایده ای نداره، هر کاری بکنی درست نمی‌شه» و یا منتظر این بوده‌اید که اتفاق خاصی بیفتد تا شما انگیزه ای برای حرکت داشته باشید و یا طالب انگیزه درونی باشید؟ آیا این واقعا درست است که اگر انگیزه وجود نداشته باشد و به‌خصوص اگر انگیزه درونی نباشد و از درون شخص و خواسته حقیقی او نباشد، کاری انجام نمی شود و فایده ای ندارد؟ در این صورت حتما به این اپیزود گوش کنید.

آیا تا به حال به شما گفته‌اند که «به فلانی نگاه کن، اصلا از این چیزها ناراحت نمی‌شه، تو خیلی حساسی.» یا تا به حال خودتان را با دیگری مقایسه کرده‌اید که «چرا من نمی‌توانم مثل او قوی باشم؟» یا خود را سرزنش کرده‌اید که «چرا هنوز با این مشکل کنار نیامده‌ام» و احساس گناه و شرم کرده باشید؟ یا توسط اطرافیان به شما احساس شرم داده شده باشد؟

در بخش اول به تفاوت میان درد، رنج، و تاب‌آوری پرداخته‌ایم. در نهایت، به این موضوع اشاره می‌کنیم که هر رشدی هزینه‌ای دارد، و شاید رنجی که تجربه می‌کنیم بخشی از بهای این رشد باشد. اما اگر تصمیم بگیریم رنج را نادیده بگیریم، سکوت کنیم، یا اقدامی انجام ندهیم، آیا این واقعا بهای رشد ما است یا نتیجه ترس ما؟ تشخیص این تفاوت بسیار مهم است و از آگاهی فردی سرچشمه می‌گیرد، همان جایی که خودشناسی اهمیت ویژه‌ای پیدا می‌کند. رشد فردی به ما کمک می‌کند انتخاب‌های سالم و سازنده‌ای داشته باشیم.