ในความเป็นจริงกรรมฐานทุกตัว เป็นไปเพื่อฝึกให้เราหัดระลึก ให้มีเครื่องระลึก ไม่ให้หลงไปยาว สะเปะสะปะ พอเรามีเครื่องอยู่ จะเป็นบริกรรม หายใจ ขยับ ยืน เดิน นั่ง นอน สวดมนต์ หรืออะไรก็แล้วแต่ ทุกเครื่องอยู่ แค่เปรียบเทียบว่า มีเครื่องอยู่กับไม่มีเครื่องอยู่ ก็ต่างกัน คนที่ไม่มีเครื่องอยู่ จะฟุ้งสะเปะสะปะไปเรื่อยๆ คนที่มีเครื่องอยู่ ใจมันจะคลอเคลีย กับบางอย่างอยู่เรื่อยๆ ฉะนั้นความที่มันฟุ้งซ่านสะเปะสะปะจะไม่มี อันนี้ มันจะได้สมถะแล้ว จะได้ใจที่ไม่ฟุ้งซ่านมากมาย เหมือนกับพวกที่ไม่มีเครื่องอยู่เลย --อ.ประสาน พุทธกุลสมศิริ คอร์สกลุ่มธรรมทาน ๑๘ มกราคม ๒๕๖๓