เมื่อวิญญานนี้ไปต้ังอยู่ในอารมณ์ใด ความเพลินความยินดีในอารมณ์นั้นเกิดขึ้น จิตที่มีอวิชชาไม่รู้เท่าทัน ภพย่อมหยั่งลง

.

วิญญานมันเกิดดับ ที่มันไม่ดับรอบก็เพราะมันมีสันตติตัณหา มันสืบต่อ

-* จิตนี้ต้องมีประสพการณ์เข้าไปดับรอบขณะที่มีชีวิตอยู่ได้ดังปรารถนาบ่อย ๆ ไม่ใช่อะไรอื่นก็คือสภาวะของนิพพานธาตุนั่นเอง *-