ให้ผู้ปฏิบัติสังเกต ไม่ว่าเราหรือเขา

ช่วงใดโมเมนท์ใดที่จิตไปเผลอ มันถูกอกุศลธรรมเนี่ย

เศร้าหมองอีกแล้วขัดแย้งอีกแล้ววิตกกังวลอีกแล้ว

แสดงว่าในโมเมนท์นั้นขณะนั้นให้สังเกตว่า

ความรู้สึกมันจะถูกดูดไปที่ใจ จะถูกดูดไปที่ใจ

.

จะพิจารณาแล้วอะไรแล้วมันก็ถูกดึงไปอีก

กําลังของการพิจารณาไม่มีกําลังพอ ตัวปัญญาญาน

แต่ความยึดความติด ความเศร้าหมองมันดึงความรู้สึกไปร่วมกับหัวใจ

.

ก็มีอุบายง่ายนิดเดียว ! ก็คือ

เอาความรู้สึก

ช่วงที่จิตเศร้าหมองนะ

เราก็ดึงความรู้สึกมาไว้ที่กึ่งกลางสมองนะ

ความเศร้าหมองเหล่านั้นก็ทําอะไรจิตไม่ได้

อันนี้เป็นอุบายในยุคใหม่

.

มีคําบอกว่ากึ่งกลางสมองทําหน้าที่อะไรบ้าง

เป็นฐาน เป็นตําแหน่งการรับรู้อารมณ์ฝ่ายกุศลธรรมมัคคปฏิปทา

เป็นพลังงานแห่งความเกิด

แสงสว่างไม่ได้เกิดที่ใจเลยนะตอนนี้

มันจะเกิดที่กึ่งกลางสมอง

ดุจดั่งดาวฤกษ์ที่มีแสงสว่างในตัวเอง

การบรรลุการสัมผัสพลังงานทุกระดับชั้นของฌานจิต

อันนี้เมื่อก่อนนั้นฌานจิตประเภทที่หนึ่งเนี่ยจะผ่านใจ มโนทวารนะ

.

แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว

มันจะต้องผ่านกึ่งกลางสมองน่ะ

ส่วนฌานจิตประเภทที่สองที่ว่า

ตําแหน่งที่ตั้งของเอกัคคตาในระดับขณิกสมาธิอุปจาระสมาธิและระดับจตุตถฌานนั้นเหมือนกัน

* ปิยทัสสี ภิกขุ *