ส่วนเห็นการเคลื่อนของลมหายใจนั้นเป็นรูปธรรม

ความอัศจรรย์อยู่ที่ว่า

เมื่อใดจิตเห็นการเปลี่ยนแปลงไม่ว่ารูปหรือนาม

เห็นการเปลี่ยนแปลงของสัญญาจากความจำหนึ่ง ไปสู่ความจำหนึ่ง

อย่าลืมนะผู้ที่เห็นความคิดอะ

.

ที่จิตเคลื่อนออกจากฐานกายไปสู่โลกแห่งความคิด

ผู้ปฏิบัติบางท่านก็เห็น เอ้ความคิดนิมีสัญญาภาพนะ มีความจำประกอบ

เขาก็จะเห็นในส่วนของความจำของสัญญา

เอ้ในความคิดมันมีความรู้สึกสุขทุกข์ประกอบร่วมนะอันนี้ก็ผ่านเวทนา

เอ้การรับรู้ความคิดมันมีความรักความชังประกอบด้วยนะอันนั้นก็ผ่านสังขาร

.

เราจะหยั่งลงตัวไหนล่ะ

หยั่งลงตัวไหนก็ได้ทั้งนั้นแหละนะก็เรียกว่าหยั่งรู้

ประจักษ์รู้ตรงตามสภาวะตรงตามความเป็นจริง

อานิสงส์แห่งการรับรู้ตรงตามความเป็นจริงแบบนี้มันจะเพิกถอนเพิกถอนอะไรสิงร้อยรัดไง สิ่งร้อยรัด

ความรักและความชัง

ที่มันอิงเวทนาอยู่อิงสุขอิงทุกข์อยู่

เมื่อเห็นเมื่อประจักษ์ เอ้อนี่คือความจำอันนี้คือความรู้สึก

อันนี้คือสัญญา

นี้คือเวทนา

นี้คือสังขาร

นี้คือวิญญาณในโมเม้นนั้นในขณะนั้น

ความผูกพันความเพลินความรักและความจำจะตั้งอยู่ไม่ได้จะตั้งอยู่ไม่ได้

นิยามว่าย่อมกำจัดเสียซึ่งอภิชฌาและโทมนัส

นิยามหมายถึงตัวนี้อ๋อมันดับไปเพราะนั่นหมายถึงว่ามันไม่มีที่ตั้งไม่มีที่อิงอาศัยนั่นเอง

..

และยิ่งชัดมากนะเมื่อใดที่จิตเห็นการเปลี่ยนแปลงของลม

เห็นการเคลื่อนของลมโมเม้นต์เดียวเท่านั้นสลายไป

โมเม้นต์ใหม่มาแทนที่สลายไป โมเม้นต์การเคลื่อนของลมหายใจอ่ะอันนี้ยิ่งชัดเลย

.

ใครจะไปนิยามว่าลมหายใจเป็นของคนนั้นคนนี้

นิยามไม่ได้ การรับรู้ที่ไม่ผ่านสัตว์บุคคลตัวตน

แล้วผ่านอะไร ก็ผ่านการเคลื่อน ผ่านการเปลี่ยนแปลงนี่ไง ผ่านการเกิดดับนี้ไง

.

นั่นแหละอภิชฌาและโทมนัสถึงไม่มีที่ยังลงไม่มีที่ตั้งลงไม่มีที่อิงอาศัย

ซึ่งพุทธะท่านนิยามบทสรุปว่าย่อมกำจัดเสียซึ่งสิ่งร้อยรัด กำจัดซึ่งสมุทัยนั่นเอง

* ปิยทัสสี ภิกขุ *