Titulli:
Leja e qëndrimit dhe precedentët penalë: kufijtë e diskrecionalitetit administrativ Unë jam avokati Fabio Loscerbo dhe kjo është një episod i ri i podcastit E Drejta e Imigracionit. Sot trajtojmë një çështje qendrore në praktikën e përditshme të zyrave të imigracionit dhe në kontestet administrative: marrëdhënien midis precedentëve penalë dhe refuzimit të rinovimit të lejes së qëndrimit, si dhe në veçanti kufijtë brenda të cilëve administrata publike mund të ushtrojë pushtetin e saj diskrecional. Nisemi nga një vendim i Gjykatës Administrative Rajonale të Valle d’Aosta, Seksioni i Vetëm, i publikuar më 10 nëntor 2025, dhënë në procedimin me numër të rolit të përgjithshëm 1 të vitit 2025, pas seancës së datës 16 tetor 2025. Bëhet fjalë për një vendim që meriton vëmendje të veçantë, sepse riafirmon parime që shumë shpesh injorohen në praktikën administrative. Çështja kishte të bënte me refuzimin e rinovimit të një leje qëndrimi për kërkim pune, i motivuar nga Komisariati i Policisë me një referim të përgjithshëm ndaj një numri të madh precedentësh të regjistruar në bazat e të dhënave të policisë dhe në sistemin informativ ndërinstitucional, të cilët u konsideruan si tregues të një rrezikshmërie shoqërore të supozuar, pa asnjë vlerësim konkret, aktual dhe të individualizuar të situatës së shtetasit të huaj. Gjykata ka sqaruar një parim themelor: ekzistenca e thjeshtë e precedentëve penalë ose policorë nuk mund të çojë kurrë në një automatizëm refuzues të lejes së qëndrimit, as në humbjen automatike të së drejtës për të qëndruar në territor. Administrata është e detyruar të arsyetojë në mënyrë të detajuar pse, sot dhe në mënyrë konkrete, personi përbën një rrezik për shoqërinë. Nuk mjafton të renditen precedentët ose të përdoren formula standarde. Në rastin konkret, gjyqtari administrativ konstatoi një mungesë të dukshme motivimi, e përkeqësuar më tej nga sjellja veçanërisht domethënëse e administratës: pavarësisht dy urdhrave për veprime hetimore, Komisariati i Policisë nuk paraqiti asnjë dokument për të mbështetur pretendimet e tij. Ky mosveprim, sipas Gjykatës, lejoi zbatimin e nenit 64 të Kodit të Procesit Administrativ, duke nxjerrë elemente prove në favor të paditësit. Mesazhi që del është i qartë dhe duhet thënë pa ekuivok: pushteti diskrecional në fushën e imigracionit nuk është pushtet arbitrar. Edhe kur janë në lojë çështje të rendit publik dhe sigurisë, administrata duhet të respektojë parimet e proporcionalitetit, arsyeshmërisë dhe aktualitetit të vlerësimit. E drejta e imigracionit nuk është një zonë pa ligj, por një fushë ku garancitë juridike vlejnë njësoj si në çdo sektor tjetër të veprimtarisë administrative. Ky vendim bën pjesë në një linjë jurisprudenciale tashmë të konsoliduar, e cila kërkon një ndryshim qasjeje: e kaluara penale nuk mund të përdoret si një dënim i përhershëm ndaj parregullsisë. Duhet gjithmonë të vlerësohet sjellja pasuese e personit, integrimi i tij shoqëror dhe profesional, koha e kaluar nga faktet dhe, mbi të gjitha, mungesa e çdo rrezikshmërie aktuale. Nga pikëpamja praktike, ky vendim përbën një mjet të rëndësishëm për mbrojtjen ligjore. Ai tregon se refuzimet e bazuara në formula të përgjithshme dhe në referime të paqarta ndaj bazave të të dhënave janë të brishta përpara gjykatës, veçanërisht kur administrata nuk është në gjendje – ose nuk dëshiron – të mbështesë pretendimet e saj me elemente konkrete. Në një sistem që kërkon integrim dhe respektim të rregullave, edhe shteti duhet të respektojë rregullat e veta. Ligjshmëria nuk është një rrugë me një drejtim të vetëm. Dhe kur administrata gabon, i takon gjyqtarit të rivendosë ekuilibrin. Do të kthehemi sërish te këto tema, sepse pikërisht këtu matet hendeku midis ligjit të shkruar dhe ligjit të zbatuar. Unë jam avokati Fabio Loscerbo dhe ky ishte një episod i ri i podcastit E Drejta e Imigracionit.

Questo episodio include contenuti generati dall’IA.