ผิดไหมนะ ถ้าความฝันเรา มันเล็กนิดเดียวย้อนกลับไปสมัยที่ความสุขของผมคือการได้กินไอศกรีมก่อนจะใช้เวลาเกือบครึ่งวัน คลุกตัวอยู่บนเปลขนาดพอดีตัวที่หลังบ้าน กิจกรรมยามบ่ายก่อนเข้านอนกลางวันของเด็กน้อยอย่างผมคือการไปนั่งดู ปลาหางนกยูง ปลาหางนกยูงนี่ดีจัง ไม่ต้องเรียนด้วย ไม่ต้องโดนเเม่ดุ ว่ายน้ำวนไปเรื่อยๆ หิวก็ขึ้นมาอ้าปากกินอาหาร ให้ตายเถอะความฝันผมนี่ดูตลกชะมัด สรุปง่ายๆเลยผมเป็นคนที่ความทะเยอะทะยานต่ำมาตั้งเเต่ไหนเเต่ไรแล้วครับ 

เคยอยากหนีไปไหมครับ ไปที่ไกลๆ ไปในที่ๆไม่รู้จัก ไกลจากทุกสิ่งทุกอย่าง หนีจากความเศร้า ความไม่แน่นอน ความรัก ความกังวล ไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ที่นี่ คิดว่าทุกๆคนก็เคยมีอารมณ์นี้เกิดขึ้นกันตัวเองเหมือนกันนะครับ วันคืนที่ยาวนาน ปัญหาที่มองไปทางไหนก็ไม่เห็นจะมีทางออก คืนที่ไฟที่เคยสว่างกลับมืดลงโดยไม่มีเหตุผล จะก้าวไปทางไหนก็มีแต่คำถาม นานวันเข้าก็​หมดเรี่ยวแรงที่จะก้าวไปข้างหน้า นานแค่ไหนแล้วครับที่ชีวิตเราเดินทางมาแบบนี้

หลายๆคนรอบตัวผมคิดว่าอายุ 27 เป็นอายุที่ตลกเหมือนกันครับ จะเรียกตัวเองว่าวัยรุ่น ก็ดูจะเลยวัยนั้นมาแล้วจะเรียกตัวเองว่าผู้ใหญ่ ก็​ยังแอบเร็วไป เป็นคนตรงกลาง มองในอีกมุมนึงมันเป็นวัยที่ ได้รับบัตรเชิญงานแต่งได้บัตรเชิญไปงานบวช ได้รับข่าวดีว่าเพื่อนๆที่เเต่งานไปต้นปีจะมีลูกแล้ว แบบงงๆ แล้วก็คิดได้เสมอมาว่าหรือเราเป็นคนเดียวกันนะที่ ถูกทิ้งไว้ท่ามกลางการเปลี่ยนแปลงในทุกๆวัน วันนี้ผมอยากจะมาเเชร์สิ่งที่ได้เรียนรู้ในวัย 27 ปีกัน  

เคยสงสัยกันมั๊ยครับว่า ทำไมเวลาเราอายุมากขึ้นความสุขดันไม่เพิ่มตามตัวเลขกันนะ อาจจะเพราะเงื่อนไขในชีวิตหลายๆครั้งทำให้เรายิ้มออกมากยากขึ้นกว่าตอนเป็นเด็กมากๆ วันนี้เรามาลองหาวิธีที่จะมีความสุขให้มากขึ้นไปด้วยกันใน ลอง La Bye Podcast เพราะทุกคนสมควรได้ยิ้มและมีความสุขโดยไม่มีเงื่อนไข :)