Je zou het vergeten, wanneer je de lange rij kinderen ziet die een handtekening van hem willen, maar Marc de Bel kende ook behoorlijk wat tegenwind. Misschien luidt de zin van zijn leven daarom wel: ‘Tegenwind doet zwevers stijgen, wie vliegt krijgt vleugels.’ Een gesprek over de schaduwkant van het licht, en over hoe ook woede een bron van zijn werk is. Want de hippie in hem heeft nooit zijn haren geknipt en draagt zijn oorbel nog met trots. De zorg om een betere wereld zit in al zijn verhalen. Is hij een zwever? En kan tegenwind ook te sterk zijn? Hoe ging hij om met persoonlijk verlies? En wat geeft hem hoop?