Mehmet AYCAN

Yolun yürünesi olması meselesi de değildir bir bakıma bu, bazen yol sen yürüyorken belirir. Bugün ayakların yere basabilir, yarınsa toprak altından

Anladım ki bir gülümsemenin ardına sığmıyordu artık hiçbir şey. İçimi söküp bir çırpıda uzaklaşabilsem, bu kaçmak değil de kurtulmak aslında...

Fakat beni bitiren asıl şey; beni bir kurdun elmayı kemirdiği gibi kemiren o asıl şey, vaktine esir olan her şeyin esaretinde özgürlüğün düşünü kuruyor olmam...

Hani, yaşam var olurken sevinenlerin, o yaşam yok olurken şahitlik edememesi, her şeyden habersiz var oluşuna kılıf arayan insanın boğazına, dört kollu bindirmesi nahifliğidir...

Hayatın paletinde hiçbir rengin toz hali yok. En mutlu gerçeklerin ensesinde koyu gölgelerin nefesleri gezer, böyledir.

Birisi hüznü buldu. Ve birisi efkar dedi, bu karanlıkların beraberinde, heybesinde getirdiği. Birisi bir eksiklik hissetti eksik nedir bilmeden. Ağlamak o gün çok garipti. Meğer sadece buluttan değilmiş yağan...

İnsanın bir manzarası olur genelde, bir balkonun ufkuna ya da bir yatağın tavanına hapsolur. Bazen gece olur bazen gündüz, çokça yalnız...

Kimseye gölge olamamışken bu zamana kadar, birkaç yıl sonra dizlerini getirirse birisi başımı koyabileyim diye, serin serin otursun akşama kadar

Bilmem kaç beklemeyi sevdiren şiirin ahını almış, kaç beklerken sevilmediğini unutmuş şairin kalemini kırmışım...

Kaç yanlışın götürdüğü bir doğruyum ben?

ya da

doğru muyum?