Το πιο εύκολο πράγμα, είναι να είσαι και εσύ ένας από τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους. Για τον κόσμο όλο, τίμιος, δίκαιος, καθαρός, μέσα σου όμως, να κρύβεις μίσος, οργή, ζήλεια, υπερηφάνεια, ασπλαχνία.

Το πιο εύκολο πράγμα είναι να είσαι ο όχλος. Χάβρα Ιουδαίων. Να μην έχεις βούληση. Να μην παίρνεις καμία ευθύνη. Να μην βάζεις το μυαλό σου να σκεφτεί. Απλά να ακολουθείς. Σαν πρόβατο. Και «άρον άρον» να ζητάς να σταυρωθεί, αυτός που μέχρι χθες επευφημούσες.

Το πιο εύκολο πράγμα είναι να είσαι ο Βαραββάς. Να χτίζεις τη δική σου ελευθερία, τη δική σου ζωή, εις βάρος κάποιου άλλου.

Το πιο εύκολο πράγμα, είναι να είσαι ο ληστής στα αριστερά. Και ακόμα και εκεί, στην έσχατη στιγμή σου, να μην λες ένα «ήμαρτον», αλλά να βρίζεις, να φωνάζεις, να κατηγορείς και να χλευάζεις άλλους για τα δικά σου λάθη.

Το δύσκολο, είναι να είσαι όπως O Χριστός… Να σταυρώνεσαι καθημερινά για χάρη όσων αγαπάς και παρόλα αυτά να ψιθυρίζεις πάνω από το σταυρό «Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γάρ οίδασι τί ποιούσι».

«Γρηγορεῖτε»!

Με τον Μαθητή της αγάπης, με την Μητέρα Του, με τις Μυροφόρες, με τον Νικόδημο και τον Ιωσήφ, στα δεξιά Του

!Καλή Ανάσταση!

Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ, στο έρμο νησί, στο χείλος

Με μάτι βλέπουμε αδειανό, με βήμα τσακισμένο

Η ζωή διαβαίνει, πέρα στον ορίζοντα σειρήνα,

νέοι, και μας άφησεν εδώ, μια νύχτα, σ' ένα βράχο,

https://latistor.blogspot.com/2010/10/blog-post_29.html

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης -Ιθάκη

http://cavafis.compupress.gr/kavgr_13.htm

Είν’ η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων·

Σ' αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ

Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν

Με αυτό το στίχο αρχίζει το γ’ στάσιμο (στ. 781-805) της Αντιγόνης του Σοφοκλή. Μια φράση, ωδή στον έρωτα δύο νέων, που είναι γνωστή μέχρι σήμερα. Από τα πιο γνωστά αποσπάσματα αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, που καταφέρνει να στρέψει το ενδιαφέρον των μαθητών, όπου διδάσκεται και κάνει το μάθημα αυτομάτως πιο ενδιαφέρον.