دیر یا زود نسبی‌گرایی جای خودش را به شک‌گرایی، بدبینی و نهیلیسم می‌دهد، مرز بین حقیقت و کذب ناپدید می‌شود و جامعه خود را در وضعیتی از هرج و مرج ذهنی، اخلاقی و فرهنگی واقعی می‌یابد. لذت‌طلبی و خودشیفتگی جانشین تعالی روح و انقطاع نفسانی می‌شود، نظریه‌های علمی به تدریج سطحی‌تر و نازک‌تر می‌شوند و در نهایت به گزاره‌های ساختگی و خیالی تقلیل می‌یابند، علم و فلسفه فقط با اهداف فایده‌گرایانه آغشته می‌شوند...
گزیده‌ای از سخنرانی آقای دکتر بهروز ثابت در ۳۴امین کنفرانس سالانه انجمن دوستداران فرهنگ ایرانی - بخش پنجم.