19 listopada – Dzień Przeciwdziałania Przemocy wobec Dzieci.
20 listopada – Dzień Praw Dziecka.

Internet zalały wtedy definicje, grafiki, komentarze i… emocje.
A pod nimi – dobrze nam znane pytania:
„To już do własnego dziecka nie można nic powiedzieć?”
oraz
„Teraz to już wszystko nazywa się przemocą”

W tym odcinku robimy dokładnie to, czego naszym zdaniem czasami brakowało w tej dyskusji:
tłumaczymy spokojnie, merytorycznie i po ludzku, gdzie naprawdę leży granica między błędem wynikającym ze zmęczenia, przeciążenia czy obniżonych kompetencji rodzicielskich, a przemocą.

Bazujemy na aktualnej wiedzy, na polskich definicjach, na realnych kryteriach (nie internetowych mitach) i na wynikach najnowszego raportu Fundacji Orange „Dojrzeć do praw”, w którym Justyna została zaproszona do panelu ekspertów.

Mówimy o tym:
• kiedy słowa ranią, bo mają taką funkcję,
• kiedy ranią przez przypadek (i jak to naprawić),
• dlaczego umyślność, przewaga sił, skutek i kontekst decydują o tym, czy dane zachowanie spełnia definicję przemocy,
• i dlaczego w XXI wieku potrzebujemy nie „surowości”, tylko mądrych granic.

A żeby nie było zbyt abstrakcyjnie – wracamy do konkretnego przykładu z naszego domu i pokazujemy, jak to samo zdanie może być stawianiem granic albo szantażem emocjonalnym… zależnie od kontekstu.

To odcinek dla rodziców, którzy chcą wychowywać dzieci bezpiecznie i mają gotowość przyjrzeć się swoim postawą z nami.

W najnowszym filmie Wojciecha Smarzowskiego przemoc nie jest metaforą, tylko bohaterem. Ale czy to oznacza, że „Dom Dobry” to dobry pomysł na szkolną wycieczkę? Albo że film ma szansę pełnić funkcję profilaktyczną?

W tym odcinku mówimy wprost:
➡️ Dlaczego NIE zabrałybyśmy nastolatka na ten film.
➡️ Co taka ekspozycja robi z mózgiem młodego człowieka.
➡️ Jak działa przemoc oglądana w grupie i bez wsparcia dorosłych.
➡️ Dlaczego film – nawet najlepszy – nie zastąpi rozmowy.

Rozmawiamy też o tym, jak dorośli często uciekają od realnej rozmowy z dziećmi, delegując edukację na kino, teatr albo… szok. A prawdziwa profilaktyka zaczyna się od relacji, nie projekcji.

🎧 Jeśli zastanawiasz się, czy „Dom Dobry” to film dla Twojego dziecka, albo po prostu chcesz zrozumieć kontekst, włącz i posłuchaj. Bez patosu. Za to z doświadczeniem i perspektywą zdrowej psychologii.

Czym dziś dla Młodych jest patriotyzm? Czym on jest dla nas - dorosłych? W wielu krajach obchody Dnia Niepodległości wzbudzają dumę i poczucie przynależności, a w Polsce? Rodzic, który słyszy od swojego dziecka: „Idę na marsz 11 listopada” przechodzi mikro udar i jego świat na chwilę staje.

Bo o czym to jest? I serio, nie chodzi tylko o sam marsz.
Chodzi o to wszystko, co się za nim niesie: wartości, symbole, emocje, lęki i duma.
Chodzi o pytanie: czy to jest o nich, czy to jest o nas?

W tym odcinku rozmawiamy o tym:
• dlaczego okres nastoletni to czas poszukiwania tożsamości, przynależności i przekonań
• jak odróżnić ciekawość poznawczą i potrzebę wspólnoty od realnego skrętu w stronę skrajności
• dlaczego tak trudno jest rozmawiać z młodymi o patriotyzmie, polityce i ideologii, kiedy sami mamy te wartości nie zinternalizowane
• i jak zachować spokój, kiedy w środku wszystko dzwoni jak alarm przeciwpożarowy

Rozmawiamy z dwóch perspektyw: mamy i córki.
Obie wiemy, że rodzic może być jednocześnie: zaniepokojony i dumny, otwarty i zmęczony, chce wspierać, ale czasem nie wie jak.

To odcinek o zaufaniu. O zachowaniu relacji. O tym, że jeżeli chcemy być przewodnikami, to musimy jednak nieco nadążyć za tymi naszymi dziećmi.

Posłuchaj. Oddychaj. Jesteśmy w tym razem.

Znasz ten moment, kiedy szkoła dzwoni, a Ty już wiesz, że to nie będzie o wygranej olimpiadzie z matematyki?
„Pani syn wyszedł po drugiej lekcji i nie wrócił.”
No i zaczyna się. Najpierw panika, potem wściekłość, a na końcu – analiza kryminalna: kto widział, dokąd poszedł, z kim, po co i czy na pewno żyje.

W tym odcinku rozmawiamy o pierwszym „gigancie” – o tym, kiedy dziecko ucieka ze szkoły. Czy to znak, że coś w nim pękło, czy po prostu młodzieńczy test granic?
Jak reagować, żeby nie przegapić sensu w tym chaosie?
Bo owszem – można się wściekać, że „co za czasy”, ale można też zobaczyć w tym sygnał: hej, coś mnie przerasta.

Jak odróżnić bunt od przeciążenia? Kiedy potrzebna jest rozmowa, a kiedy wsparcie specjalisty? I co zrobić, żeby to nie był początek dłuższej ucieczki – od szkoły, obowiązków, a czasem… od nas? Zapraszamy!

To ten moment, którego nikt nie chce, ale prędzej czy później może się zdarzyć. Drzwi się otwierają, a w nich twój nastolatek - trochę bełkocze, trochę pachnie piwem, a ty nie wiesz, czy bardziej chcesz go przytulić, czy wyrzucić przez okno.

W tym odcinku mówimy o tym, co zrobić, gdy Twoje dziecko pierwszy raz wraca po alkoholu. Jak nie dać się ponieść emocjom, jak nie przerobić tego na awanturę stulecia,
i jak zrozumieć, co się dzieje w jego głowie, kiedy dopamina tańczy kankana, a kora czołowa właśnie wzięła wolne.

To nie jest rozmowa o piciu.
To rozmowa o zaufaniu, o granicach i o tym, jak nie zabić w dziecku chęci do wracania - nawet po błędach.

Bo wychowanie nastolatka to nie kontrola. To bycie kimś, do kogo wraca się pomimo wszystko po wsparcie.

Ten moment, kiedy w plecaku Twojego dziecka znajdujesz Vape’a i przez sekundę wierzysz, że to… powerbank.
A potem już wiesz, że to nie elektronika, tylko emocje, które gdzieś musiały znaleźć ujście w postaci "elektryka".

W tym odcinku mówimy o tym, jak nie dostać palpitacji serca, gdy odkryjesz „elektryka” w plecaku,
dlaczego młodzi w ogóle po to sięgają (spoiler: nie dlatego, że są źli), i jak rozmawiać o tym tak, żeby dziecko chciało z Tobą pogadać - a nie tylko przewracać oczami.

Zero moralizowania.
Za to dużo oddechu, nauki o mózgu i gotowy plan rozmowy, którą naprawdę warto odbyć.

Co zrobić, kiedy twoje dziecko po raz pierwszy przechodzi kryzys psychiczny?
Nie „gorszy dzień”, nie foch, tylko taki moment, w którym czujesz, że grunt usuwa się spod nóg, a twoje dziecko mówi: „Nie chcę żyć” albo „Nic mnie już nie cieszy”.

W tym odcinku rozmawiamy o tym, co wtedy dzieje się w głowie rodzica - o strachu, bezsilności, złości i tym okropnym poczuciu, że „to pewnie moja wina”.
Ale też o tym, że nie musisz być terapeutą, żeby pomóc.
Nie musisz wiedzieć wszystkiego, żeby zrobić coś ważnego.
Czasem wystarczy po prostu zostać.

Rozkładamy ten temat na czynniki ludzkie - bez psychologicznego żargonu, za to z konkretem:
jak rozmawiać, żeby dziecko chciało mówić,
jak zapytać wprost o myśli samobójcze,
co zrobić, żeby w domu było bezpiecznie,
i jak dogadać się ze szkołą, żeby nie dolewała oliwy do ognia.

To nie jest odcinek o cudownych rozwiązaniach.
To rozmowa o tym, jak być dorosłym, który nie odwraca wzroku.

📞 Numery wsparcia:
116 111 – dzieci i młodzież (całodobowo)
800 70 2222 – dorośli w kryzysie (całodobowo)
112 – w sytuacji zagrożenia życia

Zaczynamy nowy cykl - „Rodzic od zadań specjalnych”.
Bo rodzicielstwo to nie tylko przytulasy i kakao przed snem. To też momenty, kiedy czujesz, że grunt usuwa Ci się spod nóg, a mimo to musisz zachować spokój.

W pierwszym odcinku rozmawiamy o przemocy rówieśniczej - tej, którą widać, i tej, która dzieje się po cichu: w spojrzeniach, w grupowych czatach, w „żartach”.
O tym, jak rozpoznać, że dziecko jest krzywdzone,
jak reagować, kiedy to ono krzywdzi innych,
i co zrobić, gdy po prostu stoi obok i nie wie, jak się zachować.

Bez teoretyzowania, za to z dużą dawką empatii i życiowych przykładów.

Bo czasem najtrudniejsze w rodzicielstwie nie jest to, czy i jak „zareagować” - tylko towarzyszenie dziecku, kiedy doświadcza zła.

Nowy cykl. Nowe tematy. Jedno się nie zmienia - my - matka i córka, psycholożki, które rozmawiają o tym, co naprawdę dzieje się między nami i naszymi dziećmi.

Samotność potrafi przywalić jak auto na skrzyżowaniu - huk, zgrzyt i myśl: „co teraz?”. Justyna opowiada o tym, jak naprawdę rozbiła auto i jak bardzo w takich momentach ratują ludzie wokół. Bo blachę da się wymienić, ale kiedy nie masz do kogo zadzwonić - to robi się naprawdę ciężko.

W tym odcinku gadamy o tym, czemu wstydzimy się prosić o pomoc („bo inne ogarniają”), czemu czasem łatwiej wysprzątać mieszkanie niż napisać SMS-a, i jak bardzo przeceniamy „samodzielne ogarnianie wszystkiego”. Dorzucamy trochę antropologii - od neandertalskich kości po dzisiejsze bloki, w których nie znamy sąsiadów - i trochę psychologii: dlaczego wsparcie reguluje nasze serce i nerwy lepiej niż najlepszy serial na Netflix.

I oczywiście mamy dla Was tipy - jak zrobić pierwszy krok, gdy utknęłaś w marazmie, i jak budować swoje małe stado, które trzyma cię na drodze, gdy życie wali w bok.

Bo na końcu to ludzie są naszą najlepszą karoserią. 

Samotność po porodzie - temat, o którym mało się mówi, bo przecież w teorii to mają być „najszczęśliwsze chwile życia”. W tym odcinku Klaudia w solówce (bo Mamita byczy się gdzieś tam w Kołobrzegu ;)) szczerze opowiada o tym, jak wyglądały jej pierwsze dni po narodzinach dziecka - pełne ciszy, w której nie brakowało ludzi, brakowało troski o jej emocje i odpoczynek.

Bo wiecie jak to jest, w ciąży kobieta bywa traktowana jak święta. A po porodzie? Nagle staje się niewidzialna. Wszyscy zajmują się dzieckiem, gratulacje lecą lawiną, ale nikt nie pyta: „Jak się czujesz TY?” - nie jak czuje się twoje krocze.

I zamiast rozsiadać się wygodnie na kanapie w odwiedzinach, czekając, aż świeżo upieczona mama poda wam do rąk noworodka, lepiej zakasać rękawy i zapytać: „Chcesz się wykąpać? Zrobić ci herbatę?” Czasem właśnie takie drobiazgi są ważniejsze niż kolejny body w prezencie.

Kobieta po porodzie może mieć cudownego partnera, ale nic nie zastąpi więzi i bliskości innych kobiet, które potrafią otulić ją ciepłem i empatią.

To odcinek o tym, co dzieje się w cieniu gratulacji, balonów i zdjęć w ramkach.
Posłuchajcie, a potem - jak zawsze - pogadajmy o tym Między Nami Mamami.