Mijn Missie

In deze aflevering van Legergroene Herinneringen spreken we met Henk, die zijn dienstplicht invulde als chauffeur in Duitsland. Henk deelt verhalen over zijn avonturen met viertonners en Leopards, zijn band met medesoldaten, en wat hij leerde over leiderschap en kameraadschap. Hij kijkt terug op de indrukwekkende oefeningen, zoals de grote Engelse oefening Lionheart, en geeft een unieke kijk op zijn tijd in de cavalerie.

Over Legergroene Herinneringen

‘Ik ging met tegenzin, maar heb de tijd van mijn leven gehad’, ‘De kameraadschap die je bij defensie hebt, is uniek’, ‘Je kan meer dan je denkt’ en ‘Leidinggeven doe ik nog steeds volgens de dingen die ik heb geleerd via de instructiekaart’. Het is maar een kleine greep uit de persoonlijke verhalen van de dienstplichtigen die geïnterviewd zijn voor de podcastserie Legergroene Herinneringen.

In die podcast belichten we niet alleen de geschiedenis van de dienstplicht maar besteden we vooral aandacht aan de persoonlijke verhalen van de dienstplichtigen.

Transcriptie:

00:00:00 - 00:00:19

Roos: Hallo, allemaal, en welkom bij Legergroene Herinneringen. In deze podcast gaan we de komende weken in gesprek met oud-dienstplichtigen over hun diensttijd. De hoogtepunten, maar ook de dieptepunten en de levenslessen die uit deze tijd stammen, worden hier aan het licht gebracht. Ik zit hier vandaag met Henk. Hij heeft zijn dienstplicht in het buitenland vervuld. Goedemiddag, Henk.

00:00:19 - 00:00:21

Henk: Goedemiddag, Roos.

00:00:22 - 00:00:22

Roos: Leuk dat u er bent.

00:00:23 - 00:00:23

Henk: Dank je wel.

00:00:23 - 00:00:33

Roos: We gaan het vandaag hebben over jouw diensttijd. Als je je diensttijd zou moeten omschrijven in één zin, wat zou die zin dan zijn?

00:00:35 - 00:00:36

Henk: Heel ontdekkend.

00:00:38 - 00:00:39

Roos: Ontdekkend.

00:00:39 - 00:00:40

Henk: Ja, heel ontdekkend.

00:00:41 - 00:00:42

Roos: Op welke vlakken allemaal?

00:00:43 - 00:01:00

Henk: Omdat je allerlei dingen doet die je in het normale burgerleven niet doet. Wat dat betreft, was het heel ontdekkend, maar ook in onderlinge relaties met mensen.

00:01:02 - 00:01:03

Roos: Die samenwerking.

00:01:03 - 00:01:57

Henk: Ja. Ik ben geboren in een hele rustige hoek van Nederland en voordat ik in militaire dienst ging, kwam ik niet zo heel ver uit het hoekje. Je kring van mensen die je kende, was ook heel klein en die werd toen natuurlijk veel groter. Je kreeg te maken met mensen uit andere culturen, maar ook uit andere streken van Nederland, maar ook dingen doen, het op oefening gaan in Duitsland, het Duitsland ontdekken. Ik ben geboren vlak aan de Duitse grens, 700 meter van de Duitse grens af, maar nu kwam je in hele andere hoeken van Duitsland. Wat dat betreft, was militaire dienst voor mij heel erg ontdekkend.

00:01:58 - 00:02:02

Roos: Hoeveel verschillen bijvoorbeeld mensen uit de Randstad van jou?

00:02:03 - 00:02:31

Henk: Ik moet eerlijk zeggen dat we ons heel snel aanpasten aan elkaar. Wat ik mooi vond, is dat we ook elkaars accent gingen aannemen. De Amsterdammers namen woorden van mij aan en ik nam weer woorden van de Amsterdammers aan. Dat vond ik heel fijn.

00:02:32 - 00:02:43

Roos: We gaan even beginnen bij het begin van de dienst. Je werd opgeroepen en dat ging door middel van een brief. Weet je nog die dag dat dat gebeurde?

00:02:43 - 00:03:46

Henk: Ja. Dat weet ik nog heel goed. Waarom weet ik dat heel goed? Ik had helemaal geen zin om een militaire dienstplicht te vervullen. Ergens in februari 1981 ben ik gekeurd in Groningen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik daar al niet al te fanatiek ben geweest: expres te laat komen, de boel een beetje tegenwerken. Ik werkte in de bouw en ik had het daar geweldig naar mijn zin. Ik studeerde erbij in de avonduren. Ik was me een beetje aan het opwerken. Toen was ik 20 en toen lag de oproep in de bus. Ze hadden gevraagd of ik voor de derde keer vrijstelling zou kunnen krijgen. Je kreeg dan namelijk uitstel, want ik zou dan nóg weer met een nieuwe opleiding beginnen. Dat had de vakopleiding allemaal voor mij geregeld, maar het ging niet door. Ik moest opkomen.

00:03:47 - 00:03:49

Roos: Had je al drie keer vrijstelling?

00:03:49 - 00:03:50

Henk: Twee keer had ik vrijstelling gehad.

00:03:52 - 00:03:54

Roos: Wat was dan de reden voor die vrijstelling?

00:03:55 - 00:03:59

Henk: Ik kreeg studieafstel.

00:03:59 - 00:04:01

Roos: Wat studeerde je toen?

00:04:01 - 00:04:02

Henk: Bouwtechniek.

00:04:04 - 00:04:10

Roos: Vond je dat ook echt leuk dat je daar uitstel voor aan het vragen was?

00:04:10 - 00:04:18

Henk: De bedoeling van het uitstel was om afstel te krijgen. Dat was de tactiek.

00:04:20 - 00:04:22

Roos: Dat tegenwerken wat je net zei.

00:04:22 - 00:04:24

Henk: Ja.

00:04:24 - 00:04:31

Roos: Had je dan bijvoorbeeld niet iets in de keuring anders kunnen doen? Had je daar niet over nagedacht?

00:04:31 - 00:04:39

Henk: Ja. Ik heb een beetje gehouden dat ik doof was, maar dat lukte niet.

00:04:41 - 00:04:41

Roos: Dat was het enige.

00:04:42 - 00:05:02

Henk: Dat was een van de enige. Sommige mensen moesten op het eind van de keuring nog een test doen. Dat hoefde ik niet. Ik mocht al heel vroeg weg. Toen had ik al zoiets van: het is me gelukt. Toen kreeg je zes weken later of zo een kaartje in de bus: geschikt.

00:05:04 - 00:05:05

Roos: Oh, dan doet het zeer.

00:05:05 - 00:05:05

Henk: Ja.

00:05:05 - 00:05:13

Roos: Keuring voorbij. Oproep gekregen. Wat was de eerste plek waar je naartoe ging?

00:05:14 - 00:06:18

Henk: Ik moest me melden op de Cort Heyligerskazerne in Bergen op Zoom. Ik zou van Bergen op Zoom doorgaan naar Ossendrecht, maar dat ging niet door. Ook die dag was ik de boel weer een beetje aan het saboteren. Je moest daar 's morgens om 07:00 of zo zijn. Ik ben samen gegaan met iemand bij mij in de woonplaats. Hij moest ook. We zijn pas om 10:00 gegaan. We zeiden: we doen rustig aan. Ze wachten wel op ons. Om 10:00 uur zijn we met de trein gegaan. Achteraf was dat een geluk. We kwamen later aan in Bergen op Zoom. Ik had al twee jaar een autorijbewijs. Ik zou eerst op de Landrover geplaatst worden in Ossendracht, maar ze hadden te weinig mensen in Bergen op Zoom voor de viertonner-opleiding. Toen werd mij gevraagd: wil je niet op de viertonner-opleiding? Dat is natuurlijk veel mooier dan een andere opleiding. Ik zei: natuurlijk wil ik dat.

00:06:18 - 00:06:21

Roos: Had je je autorijbewijs al?

00:06:21 - 00:06:35

Henk: Ja. Dat had ik toen al twee jaar. Daarom hadden ze ook gezegd: blijf maar hier. Dan hadden zij de opleiding ook vol. Dat vond ik een hele goede ruil. Toen begon al een klein beetje de jubelstemming.

00:06:36 - 00:06:38

Roos: Toen ging het weer heel anders.

00:06:39 - 00:06:42

Henk: Toen kwam toch dat ik dacht: nu heb ik er ook nog iets aan.

00:06:42 - 00:06:46

Roos: Toen rijopleiding in een viertonner.

00:06:46 - 00:07:07

Henk: Ja, rijopleiding in een viertonner. Die had ik al heel snel. Ik kom van het boerenland. Ik had heel vroeg op de tractor leren rijden. Mijn vader was vrachtwagenchauffeur. Ik reed al heel vroeg met een vrachtwagen. Ik had al heel snel mijn rijbewijs gehaald.

00:07:08 - 00:07:09

Roos: Je reed af en toe stiekem met je vader in de vrachtwagen.

00:07:09 - 00:07:14

Henk: Ja. Hij liet me af en toe stiekem rijden. Dat kon toen nog.

00:07:15 - 00:07:23

Roos: Toen waren ze nog niet zo streng. De rijoefening was in Bergen op Zoom.

00:07:24 - 00:08:39

Henk: Ja, in Bergen op Zoom had je de rijopleiding. Je had de theorie. Wij moesten daarmee experimenteren hoe dat was. Ik vond dat een stuk gemakkelijker dan de manier waarop ik toendertijd mijn theorie heb moeten halen. Je had motorvoertuigentechniek en je had velddienst in Bergen op Zoom, exercitie, dat soort dingen, en natuurlijk heel veel sporten. Dat vond ik geweldig. Dat paste precies bij mij. Gaandeweg werd ik een beetje ingeburgerd in het militaire leven, dat me steeds meer begon te bevallen. Ik moet zeggen dat ik wél van de eerste dag heb gezegd: ik moet hier nu toch veertien maanden zijn. Ik wil in die veertien maanden ook eruit halen wat erin zit en niet veertien maanden dwarsliggen. Daar had ik geen zin in.

00:08:39 - 00:08:41

Roos: Op een gegeven moment ga je jezelf ook dwarsliggen.

00:08:41 - 00:08:42

Henk: Precies.

00:08:42 - 00:08:56

Roos: Goede keuze dan. Zijn er ook dingen waarvan je vóór de dienstplicht dacht: oh, dit gaat echt zo zijn, dat gaat me echt niet bevallen, en die vervolgens heel anders bleken te zijn toen je eenmaal bezig was.

00:08:56 - 00:09:28

Henk: Waar ik tegenop zag en waar ik niet zo goed mee kan omgaan, is dat mensen boven mij gaan staan, dominant zijn in dat soort dingen. Dat was in Bergen op Zoom in mindere mate zo, - niet bij iedereen, bij sommige mensen wél - maar in Duitsland was dat absoluut niet meer zo.

00:09:28 - 00:09:30

Roos: Hoelang heb je op de rijopleiding gezeten?

00:09:31 - 00:09:41

Henk:...

In deze aflevering van Legergroene Herinneringen spreken we met Pieter, die een deel van zijn diensttijd doorbracht in Duitsland. Pieter vertelt over zijn avonturen op Langemannshof, de kameraadschap met medesoldaten en zijn ervaringen met de Amerikaanse en Britse legers. Hij deelt ook zijn kijk op discipline en wat zijn diensttijd voor zijn latere leven betekende.

Over Legergroene Herinneringen

‘Ik ging met tegenzin, maar heb de tijd van mijn leven gehad’, ‘De kameraadschap die je bij defensie hebt, is uniek’, ‘Je kan meer dan je denkt’ en ‘Leidinggeven doe ik nog steeds volgens de dingen die ik heb geleerd via de instructiekaart’. Het is maar een kleine greep uit de persoonlijke verhalen van de dienstplichtigen die geïnterviewd zijn voor de podcastserie Legergroene Herinneringen.

In die podcast belichten we niet alleen de geschiedenis van de dienstplicht maar besteden we vooral aandacht aan de persoonlijke verhalen van de dienstplichtigen.

---

Transcriptie

00:00:00 - 00:00:19

Interviewer 1: Hallo allemaal. Welkom bij Legergroene Herinneringen. In deze podcast gaan we de komende weken in gesprek met oud-dienstplichtigen over hun diensttijd. De hoogtepunten, maar ook de dieptepunten en de levenslessen die uit deze tijd stammen worden hier aan het licht gebracht. Ik zit hier vandaag met Pieter en hij zat in het buitenland in dienst. Goedemiddag, Pieter.

00:00:19 - 00:00:19

Pieter: Goedemiddag.

00:00:19 - 00:00:22

Interviewer 1: Leuk dat u er bent.

00:00:22 - 00:00:23

Pieter: Dank je.

00:00:23 - 00:00:34

Interviewer 1: We gaan vandaag in gesprek over jouw diensttijd, want jij hebt in het buitenland een deel van je dienst vervuld.

00:00:34 - 00:00:41

Pieter: Een deel van mijn diensttijd heb ik in Duitsland vervuld. In Langemannshof op de Lüneburger Heide in Duitsland.

00:00:41 - 00:00:49

Interviewer 1: We gaan beginnen bij het begin, want je werd opgeroepen.

00:00:50 - 00:01:15

Pieter: Dat zat eraan te komen, want de dienstplicht was nog in volle gang in mijn periode. Je wist op een gegeven ogenblik dat je ergens een keer een oproep zou krijgen voor dienstplicht. Op een dag viel de oproep voor een keuring in de bus.

00:01:16 - 00:01:17

Interviewer 1: Wie vond hem als eerst?

00:01:19 - 00:01:30

Pieter: Ik geloof dat die tussen de post zat en dat mijn moeder zei van: volgens mij moet jij je gaan melden. Ik zei van: dat is fraai, dus dat hebben we gedaan.

00:01:31 - 00:01:33

Interviewer 1: Was jij toen nog bezig met school?

00:01:33 - 00:02:11

Pieter: Ik zat op de mts in Appingedam. Ik woonde in Delfzijl. Ik deed de opleiding Werktuigbouw en dat was in volle gang. Ik was ook in volle gang met mijn jeugd, dus een beetje flierefluiten en allerlei dingen doen. Ik was nogal cultureel gearrangeerd, dus ik deed allerlei dingen. Toen die oproep binnenkwam voor de keuring was het wel even een mindset van: dit zit aan de horizon eraan te komen.

00:02:13 - 00:02:15

Interviewer 1: Had je enige tegenzin, of dat niet?

00:02:15 - 00:02:37

Pieter: Ik kan niet zeggen dat ik tegenzin had, maar ik wist niet helemaal wat ik ervan moest verwachten. Je zit in een redelijke vriendenbubbel met al je vrienden, schoolmaatjes en dat soort dingen. Ik had geen tegenzin, maar ik heb het over me heen laten komen.

00:02:40 - 00:02:43

Interviewer 1: Werden al je vrienden om je heen ook allemaal opgeroepen of was je de enige?

00:02:43 - 00:03:19

Pieter: Als je uit Delfzijl komt, heb je een grote kans dat je vrienden hebt die op de Zeevaartschool zitten. Die jongens gingen op een gegeven ogenblik varen. Die hadden stages en die hoefden niet in dienst, omdat ze die stages hadden en naar de Zeevaartschool gingen. Ik geloof dat twee van mijn vrienden naar de marine zijn gegaan, maar voor de rest niet. Daarna had ik vrienden die ook in dienst moesten en die de oproep ook hadden gehad.

00:03:20 - 00:03:22

Interviewer 1: Jij moest eerst nog je school afmaken?

00:03:24 - 00:04:30

Pieter: Ja, en dat ging niet zo vlot. Ik heb er twee jaar langer over gedaan. Het eerste jaar ging vrij vlot mis en toen heb ik het weer opnieuw gedaan. Naarmate de schooltijd vorderde kwam de oproep om in dienst te gaan, dus de dienstoproep. Ik zou in '84 in dienst moeten, maar ik zat nog volop in mijn studie en die duurde wat langer. Ik zou mijn school niet kunnen afmaken als ik in '84 in dienst zou moeten. Ik heb destijds een brief geschreven naar Ministerie van Defensie, want ik wist dat er een mogelijkheid was om uitstel te krijgen. Die uitstel heb ik ook gekregen. Er staat keurig netjes in de brief 'bij hoge uitzondering', maar dat zullen ze wel meer gezegd hebben. Toen mocht ik dus in '86 opkomen, dus in september '86. Lichting 86-5 ben ik dan opgekomen.

00:04:31 - 00:04:37

Interviewer 1: Met die keuring waren er veel mensen die deden alsof ze iets mankeerden.

00:04:38 - 00:05:32

Pieter: Dat zijn altijd de verhalen van de S5, je gek verklaren, niet tegen prikken kunnen en dat soort dingen. Ik moet je eerlijk zeggen dat ik dat zelf niet heb gezien toen ik voor de keuring ging. De verhalen gingen wel rond. We waren een stelletje nuchtere Groningers bij elkaar van: stel je niet aan. Je gaat voor die keuring. Als je wat mankeert dan mankeer je wat, dan komen ze daar wel achter en dan vertellen ze het wel. Dat hoef je niet nep te doen, dat is geen probleem. Achteraf heb ik in mijn vriendenkring gehoord dat iemand absoluut niet in dienst wilde. Die heeft om vervangende dienstplicht gevraagd.

00:05:32 - 00:05:34

Interviewer 1: Wat heeft hij uiteindelijk dan gedaan?

00:05:34 - 00:05:35

Pieter: Hij heeft in een bibliotheek gezeten.

00:05:38 - 00:05:41

Interviewer 1: Heb je dan zoiets van: lafaard, waarom heb je het niet gewoon gedaan?

00:05:41 - 00:06:00

Pieter: Nee, helemaal niet. Iedereen heeft zijn redenen voor wat hij wil en doet. Ik heb daar nooit bezwaren tegen gehad. Je moet het gewoon aanpakken.

00:06:00 - 00:06:01

Interviewer 1: Iedereen moet zelf weten hoe ze het doen?

00:06:01 - 00:06:01

Pieter: Ja.

00:06:05 - 00:06:12

Interviewer 1: Oké. Op een gegeven moment had je je school afgerond en toen was het tijd voor de dienst?

00:06:12 - 00:06:14

Pieter: Ja.

00:06:14 - 00:06:16

Interviewer 1: Waar ging je toen heen?

00:06:16 - 00:07:05

Pieter: Naar Blerick, in de Willem Frisokazerne. Er staat geloof ik nog een gedeelte van in Blerick. Ik zie het af en toe nog op Facebook voorbijkomen. Vanuit Delfzijl kreeg ik een treinkaartje en kon ik me gaan melden. Er stond in de brief dat ik niet verder mocht reizen dan het NS-station in Blerick. Alsof je nog plannen had om door te reizen naar Maastricht, dus dat zat er niet in, want ik mocht niet verder. Daar hield het ook wel op. Daar stond de kazerne en konden we ons gaan melden. Daar heb ik mijn uitrusting en opleiding gekregen, de basisopleiding soldaat. In primair is het de rijopleiding waarvoor ik daarnaartoe werd gestuurd.

00:07:06 - 00:07:08

Interviewer 1: Hoe was die rijopleiding?

00:07:08 - 00:08:01

Pieter: De rijopleiding was op zich plezierig. We hadden een fantastische korporaal die ons rijles gaf, dat kan ik me nog herinneren. Ik had liever vrachtwagenrijles gedaan, want ik werd op de Landrover gezet. Ik had mijn burgerrijbewijs al, want ik was de achttien al gepasseerd. Ik heb toen mijn rijbewijs gehaald. Achteraf had ik even moeten wachten tot mijn diensttijd, want dan had ik het gratis kunnen halen, maar dat weet je van tevoren niet. Ik had liever geswitcht naar de vrachtwagen, maar de Landrover was prima. Ik heb veel terreinrijden gedaan, dus dat neem ik nu nog mee in de hobby.

00:08:02 - 00:08:08

Interviewer 1: Als je een rijbewijs hebt en je gaat de dienst in, waarom moet je dan nog een keer je rijbewijs halen?

00:08:08 - 00:08:10

Pieter: Dat is een goede vraag.

00:08:10 - 00:08:12

Interviewer 1: Daar is zeker geen antwoord op?

00:08:12 - 00:08:12

Pieter: Nee.

00:08:12 - 00:08:16

Interviewer 1: Dat is wel jammer.

00:08:19 - 00:08:48

Pieter: Je diensttijd bestaat niet uit alleen maar rijden in de Landrover. Je komt op en moet een soldaat worden. Daar zitten allerlei lessen in, zoals: discipline, marcheren en noem maar op. Je zit erin om jou tot een soldaat te maken, dus daar ben je dan druk mee de eerste drie of vier maanden.

00:08:48 - 00:08:50

Interviewer 1: Dus het was niet alleen maar rondjes rijden en rijlessen?

00:08:50 - 00:08:54

Pieter: Nee.

00:08:55 - 00:08:58

Interviewer 1: Wat stond na die rijopleiding toen op de planning?

00:08:58 - 00:09:46

Pieter: Ik kreeg toen een dienstvak toegewezen, dus je werd dan uitgezonden naar het onderdeel waar je naartoe zou moeten gaan. Ik kreeg een zwarte baret, dus dat betekent dat ik naar de Cavalerie Huzaren zou gaan. Ik ben ook Huzaren dienstplichtig soldaat en dat hou ik nog steeds altijd omhoog. Dat vind ik wel belangrijk. Voor mijn dienstvak zou ik wapenhersteller worden. Ik werd naar de Du Moulinkazerne gestuurd tussen Amersfoort en Utrecht. Daar heb ik zo'n beetje twee maanden lang mijn wapenopleiding gedaan.

00:09:49 - 00:09:52

Interviewer 1: Dacht je toen je daar bijvoorbee...

In deze aflevering van Legergroene Herinneringen spreken we met Fred Kerkhof, een voormalig dienstplichtige die aanvankelijk met tegenzin aan zijn diensttijd begon, maar later 38 jaar beroepsmilitair werd. Fred deelt unieke verhalen over kameraadschap, het leren van leiderschap, en de bijzondere tradities die hem zijn leven lang zijn bijgebleven.

Over Legergroene Herinneringen

‘Ik ging met tegenzin, maar heb de tijd van mijn leven gehad’, ‘De kameraadschap die je bij defensie hebt, is uniek’, ‘Je kan meer dan je denkt’ en ‘Leidinggeven doe ik nog steeds volgens de dingen die ik heb geleerd via de instructiekaart’. Het is maar een kleine greep uit de persoonlijke verhalen van de dienstplichtigen die geïnterviewd zijn voor de podcastserie Legergroene Herinneringen.

In die podcast belichten we niet alleen de geschiedenis van de dienstplicht maar besteden we vooral aandacht aan de persoonlijke verhalen van de dienstplichtigen.

--

Transcriptie

00:00:00 - 00:00:21

Gastvrouw: Hallo allemaal, en welkom bij Legergroen herinnering. In deze podcast gaan we de komende weken in gesprek met oud-dienstplichtigen over hun diensttijd, de hoogtepunten, de dieptepunten, en de levenslessen die uit deze tijd stammen, worden hier aan het licht gebracht. Ik zit hier vanmiddag met iemand die met enorme tegenzin de diensttijd inging, maar achteraf beroepsmilitair is geworden. Goedemiddag Fred!

00:00:22 - 00:00:23

Fred Kerkhof: Ik denk dat het aardig klopt.

00:00:23 - 00:00:24

Gastvrouw: Dat klopt, toch?

00:00:24 - 00:00:26

Fred Kerkhof: Ja, dat klopt als een bus, denk ik.

00:00:26 - 00:00:27

Gastvrouw: Oké.

00:00:28 - 00:01:06

Fred Kerkhof: Ik ben 70 jaar en we praten nu over de tijd dat ik gestudeerd had. Ik studeerde bouwkunde. We hadden een eigen bedrijf thuis. Ik praat over de jaren '70 van de vorige eeuw. Toen was het zo dat de dienstplicht voor één op de drie jongens normaal was. Eén op de drie jongens moest de dienst in. Twee op de drie dus niet, om wat voor reden dan ook. Er was een periode dat de Vietnamoorlog woedde. Het was een periode dat er kernwapens in de wereld waren en de mensen van mijn leeftijd waren helemaal niet zo blij om de militaire dienst in te gaan. Dat wilden we eigenlijk niet. We zaten te denken aan een oorlogssituatie zoals Vietnam.

00:01:06 - 00:01:42

Fred Kerkhof: Als je gestudeerd had, was het zonde van je tijd, en het was een tijd dat de provo, de hippies net modern waren. Ik had vrij lang haar tot over mijn schouders, een oude Afghaanse jas aan en een bandenbomketting op tegen de atoombom. Op een gegeven moment, als je dan de zeventienjarige leeftijd hebt bereikt, krijg je een briefje thuis dat je gekeurd moet worden. Ik ben in 1970 gekeurd in Delft, en ik werd bijna voor bosus één goedgekeurd. Ik wist absoluut niet wat bosus één was, maar dat wil dus zeggen dat ik geschikt was voor alle mogelijke diensten.

00:01:42 - 00:01:46

Gastvrouw: Hoe was dat die keuring? Je kreeg eerst dat briefje thuis.

00:01:46 - 00:02:18

Fred Kerkhof: Ja, ik had een briefje thuis. Ik woonde in de Randstad in Den Haag, en ik moest naar Delft toe, want daar was de dichtstbijzijnde keuringstation. Daar moest je dan een hele dag naartoe en werd je uitgekleed tot op je onderbroek, dan liep je langs een aantal artsen en zij gingen kijken of je bewegingsmotoriek goed was. Je werd gewogen, er werd gekeken hoe lang je was, er werd naar je oog gekeken. Je kreeg een ogentest. Je moest met een pollepel voor je oog staan. Eerst voor je rechteroog en dan voor je linkeroog. Je kreeg een gehoortest. Kortom, ze gingen kijken of je wel geschikt was voor de militaire dienst.

00:02:18 - 00:02:28

Fred Kerkhof: Daar vielen ook mensen af. Sommige mensen op stabiliteit bijvoorbeeld, waar ook mensen bewust hun best deden om afgekeurd te worden. Er gingen allerlei verhalen de ronde.

00:02:28 - 00:02:29

Gastvrouw: Merkte je dat?

00:02:29 - 00:03:01

Fred Kerkhof: Nee, ik deed dat zeker niet, want ik vond dat niet eerlijk. Ik vond wel dat als ik toch gekeurd moest worden, dan wilde ik ook goedgekeurd worden. Maar ik zei dat er wel allerlei verhalen werden verteld wat je kon doen om te zorgen dat je afgekeurd werd. Je kon zeggen dat je homoseksueel was. Dat was toentertijd uit den boze. Dat is tegenwoordig wel heel anders. Je kon vloeitjes onder je arm doen, dan ging je extra zweten en weet ik veel. Allemaal trucjes om te zorgen dat je afgekeurd werd. Je kon doen alsof je niet helemaal bij de les was en dan werd je afgekeurd op je stabiliteit. Je kreeg bijvoorbeeld, een S5, noemden ze dat.

00:03:02 - 00:03:39

Fred Kerkhof: Maar dat was ook zo als je een S5 kreeg en er waren mensen die hadden er alles voor over om niet in dienst te hoeven. Dan had je ook de mogelijkheid niet meer om een betrekking te krijgen bij het Rijk, en ik wist niet of ik later misschien wel een betrekking bij het Rijk zou willen hebben. Al was het maar postbode, ik noem maar wat, dus ik heb dat bewust niet gedaan. Dan word je gekeurd en krijg je een paar dagen later een briefje thuis. Ze vertelden het je terplekken dat je bent goedgekeurd. Ik studeerde toen nog, ik studeerde bouwkunde en dat wilde ik wel afmaken. Dat kon toen nog, dan kreeg je uitstel. Ik kreeg toen uitstel tot mijn 22ste om pas later in dienst te gaan.

00:03:39 - 00:04:01

Fred Kerkhof: Op een gegeven moment kreeg ik een uitnodiging voor een tweede keuring. Die werd gehouden in kamp Waterloo, in de buurt van Amersfoort. Er werd gekeken of je geschikt was voor een kaderfunctie, onderofficier of officier. Ik dacht als ik dan toch in dienst moet, dan wil ik het liefst ook onderofficier of officier worden, want dan heb je in ieder geval een leidinggevende functie. Dan kan je misschien later er nog wat mee doen als je dat wilt.

00:04:01 - 00:04:04

Gastvrouw: Had u die tweede keuring zelf aangevraagd?

00:04:04 - 00:04:04

Fred Kerkhof: Ja.

00:04:04 - 00:04:06

Gastvrouw: Of was het: "Jij gaat de tweede keuring doen."?

00:04:07 - 00:04:07

Fred Kerkhof: Nee, daar ging je naartoe.

00:04:07 - 00:04:07

Gastvrouw: Oké.

00:04:07 - 00:04:47

Fred Kerkhof: Dat was een tweedaagse keuring, en daar kwam je op een oude kamp met allemaal oude romneyloodsen. Dat zijn een soort stalen, halfronde, oude barakken, en daar werden die keuringen gedaan. Daar deed je allerlei dingen. Je moest op een gegeven moment een - ze noemen dat - leiderschapstraining doen. Dan ging je met te korte balken, touwtjes en met een aantal mensen moest je proberen een hindernis te overbruggen en kijken hoe dat ging. Waar het hun om ging, was om te kijken of je leidinggevende capaciteiten had. Men moest ook bijvoorbeeld, een maquette bouwen over hoe jij een dorp of een stad zag, en waar je publieke gebouwen, een haven, industrie, kantoren wilde hebben, of weet ik veel wat.

00:04:48 - 00:05:33

Fred Kerkhof: Dat was voor mij vrij makkelijk, omdat ik bouwkunde studeerde had ik die ideeën wel. Maar daar kreeg je de uitslag niet van. Dat was heel vervelend. Dat was in 1974. In 1975 was ik klaar met mijn studie en ik wist dat ik in dienst moest. Dat zou rond september zijn, daar had ik een oproep voor gehad, dat ik rond september moest opkomen voor militaire dienst. In maart-april waren meestal de eindexamens en die heb ik gehaald. Dus ik ben eerst nog lekker naar Spanje op vakantie geweest met een vriend van mij. Toen ik terugkwam, moest ik in militaire dienst. Ik had een briefje gekregen met een spoorkaartje eraan, en er stond in dat ik mij moest melden op de Bernhardkazerne in Amersfoort. Volgens mij, op 3/2 september 1975 moest ik er dan zijn.

00:05:36 - 00:05:48

Fred Kerkhof: Ik heb niets meer gehoord over eventueel een kaderopleiding, een onderofficier of een officiersopleiding. Ik heb mijn spulletjes gepakt in een tasje met mijn elektrische apparaat erin en ik ben op de trein gestapt.

00:05:48 - 00:05:53

Gastvrouw: Op dat moment, hoe dacht uw familie erover? Wat vond bijvoorbeeld, je moeder ervan?

00:05:53 - 00:06:32

Fred Kerkhof: Mijn vader was overleden en mijn moeder en wij hadden een eigen zaak thuis. Zij vond het ook zonde, want ze vond het beter dat ik in de zaak zou komen werken. Ik was de oudste man thuis en ik zou eigenlijk die zaak overnemen. Het was een bouwbedrijf tevens makelaarskantoor. Maar goed, aan de andere kant vond ze het ook wel weer goed voor me dat ik daar naartoe zou gaan. Mijn stiefvader, die overleden was, heeft altijd geroepen dat ik wel iets zou hebben voor de militaire dienst. Maar dat vond ik dus niet, met mijn lange haar en ketting, want dat leek me drie keer niks. Ik vond discipline zonde. Je moest luisteren naar anderen. Dat vond ik ook niet zo geweldig. Ik wou liever zelf vertellen wat er moest gebeuren.

00:06:32 - 00:07:12

Fred Kerkhof: Dus ik had er helemaal geen zin in. Mijn moeder zei: "Ja, prima. Je gaat gewoon en succes!" Dus ik ben in de trein gestapt en ik ben naar Amersfoort gereden. In Amersfoort kwam ik een jongen tegen die bij mij uit de buurt kwam. Hij ging ook naar Amersfoort, maar hij zou onderofficier worden. Ik dacht: shit, hij heeft gehoord dat hij onderofficier wordt. Hij mag er wel en dat doe ik niet. Dan moet ik daar maar als soldaat de dienst in. Dan kwam je in Amersfoort aan en dan stond er een groot bord op het perron dat je naar een bepaalde uitgang moest, en dan zag je allerlei jongens van jouw leeftijd, lang haar, kort haar, van alles. Uit het boerenland, van de stad, overal vandaan, en zij liepen allemaal in de richti...

Een klapstoel, wacht lopen, geen internet; niet de omgeving waar rechters, advocaten en openbaar aanklagers vaak in werken. Maar dat is exact waar de mobiele rechtbank voor bestaat. Direct, in het gebied, recht spreken. Waarom? En hoe? Daarover gaat Amanda de Beer in gesprek met Hoofd Juridische Zaken, kolonel Frans Kooloos.

Dagen zonder voedsel, constant op de vlucht, en constant hopen dat je opgepikt wordt: dat is de situatie als je afgesneden bent van eigen troepen! 43 Brigade Verkenningseskadron uit Havelte oefende die situatie in Noorwegen. Maar hoe kijken ze daar zelf naar? En welke verantwoordelijkheid voelen de instructeurs? Raymond Franssen trok naar Noorwegen en ging met ze in gesprek.

Ze hebben keihard geknokt, de instructeurs vervloekt en angsten overwonnen. Ze doorliepen een van de zwaarste opleidingen van de krijgsmacht met succes en mochten eindelijk was het zo ver: petter af, baretten op. Mijn Missie ging naar de Oranjekazerne in Schaarsbergen en dook in de wereld van de Rode Baret. Wat maakt een stuk stof zo speciaal? En wat doet het met een mens om de opleiding te doorlopen?

Mijn Missie duikt iedere maand in de belangrijkste gebeurtenissen binnen de Koninklijke Landmacht. Met vandaag: 13e bataljon trekt de bergen in, nieuw geneeskundig commando en Groningse burgemeesters dragen bij aan de voorbereiding op missie in Irak.

Mijn Missie duikt iedere maand in de belangrijkste gebeurtenissen binnen de Koninklijke Landmacht. Met vandaag: Verdacht poeder in Eindhoven, eerste 140 militairen starten hun dienjaar en Nederlandse militairen naar de Invictus Games.

Mijn Missie duikt in de belangrijkste gebeurtenissen binnen de Koninklijke Landmacht. Met vandaag vorkheftrucks op waterstof, Landmacht schaft anti-dronesystemen aan en Militairen trainen in loopgraven.

Mijn Missie duikt in de belangrijkste gebeurtenissen binnen de Koninklijke Landmacht. Met vandaag: nieuw materieel stroomt de landmacht binnen, Rode Baretten verlaten Roemenië en sportinstructeurs trainen hun neventaak.