Bonnie bewees dat geen enkele beperking haar kon tegenhouden, Ze behaalde, ondanks dat ze moeilijk kan leren, de zwarte band judo. Wat een doorzettingsvermogen! Ze had grote steun van haar judoleraar. Die ook haar judomaatje is. Ze slaagde zelfs in één keer voor haar examens. Nu kijkt ze vooruit naar haar volgende Dan, want voor haar bestaat opgeven niet!

Autisme wordt in films vaak neergezet met stereotypes: druk, raar praten, gekke bewegingen. Matthieu voelde zich hierdoor lang eenzaam en schaamde zich, maar hij weet nu: er is niet één soort autist. Hij wil dat filmmakers dit beter begrijpen en laten zien hoe divers mensen met autisme zijn. Matthieu is trots op wie hij is en wil iedereen meegeven: kijk verder dan het cliché. We zijn allemaal gewoon mens.

Anouck worstelde met een onzichtbare beperking en liep steeds tegen onbegrip aan, waardoor werken en studeren onmogelijk werden. Toch bleef ze vechten, en via ervaringsdeskundigheid vond ze haar eigen waarde en kracht terug. In Mijn Verhaal deelt ze haar inspirerende reis, een verhaal dat hoop geeft aan iedereen die zich onbegrepen voelt.

Ik worstel met mijn gedachten, mijn emoties, en met het accepteren van mezelf. Mijn autisme is niet altijd zichtbaar, maar het bepaalt veel – meer dan ik soms wil toegeven. Ik voel me vaak eenzaam, ondanks de vrienden en het leven dat ik heb opgebouwd. Hoewel ik mijn waarde ken en geliefd ben, raak ik soms verloren in de stilte van mijn gedachten. Wat ik het meest nodig heb, is verbinding en begrip, zodat ik het beste uit mezelf en mijn leven kan halen.

Rouw is niet altijd verlies van iemand; soms rouw je om jezelf, om een deel dat je nooit zult zijn. Voor mij is dat het verlangen naar moederschap. Een doos vol emoties die ik soms open, soms sluit. Ik was een goede moeder geweest – maar niet in dit leven. Dat verdriet mag er zijn, even de ruimte vullen, en daarna weer opgeborgen worden. Iedereen heeft zo’n doos, en soms is het goed om er even in te kijken.