Met een zachte blik naar degene kijken die je ooit was. Toen hij dat kon, viel er een last van zijn schouders. Tijdens een klotejaar - hij gunt het iedereen - begon hij een zoektocht naar zelfacceptatie. Langs zijn jeugd, zijn familie, vrienden én in een zweethut.

We spreken over het liedjesmaakproces, over de schoonheid van een ansichtkaart, hoe als je jong bent je alles overkomt en hoe je als je ouder wordt over alles gaat nadenken. Over zijn optimisme - 'op weinig gestoeld' - en over Vroege Vogels: 'Ik wist geen bal van de natuur'. En als het café volgens hem de hel is, wat is dan de hemel?

De manosphere serieus nemen en met humor bestrijden. Dat werkt. Denkt ze. Hoopt ze. Maar pin haar er niet op vast 'want ik heb geen misogynie gestudeerd.' We spreken over algoritmes, die wereld in je telefoon die iedereen wat haar betreft veel serieuzer zou moeten nemen. Over Dolle Mina's, financiële onafhankelijkheid en écht je stem laten horen.

Welk verhaal willen we vertellen? Over die vraag kan hij wakker liggen, als directeur van het nieuwe Slavernijmuseum. Hij vertelt over zijn eigen familiegeschiedenis, de vragen waar hij nooit antwoord op zal krijgen. We blikken terug op dat ene incident met Lex Uiting. En hij vertelt over zijn moeder die als motto had: 'Het is vandaag niet gelukt, maar morgen lukt het wel'.

Hoe lang ga je nog door als advocaat? Hoe verhoud je je tot je eigen sterfelijkheid? Twee vragen die hij ronduit belachelijk vindt, maar die toch gesteld worden. Hij blikt terug op zijn jeugd, het verlies van zijn echtgenote, zijn politieke avontuur bij FvD. En we eindigen met een heuse B&B vol liefde, want jawel hij is verliefd en dat maakt hem 'een dankbaar mensenkind'.

Gek eigenlijk, dat we het activisme noemen, terwijl het nastreven van een betere wereld iets heel vanzelfsprekends zou moeten zijn. We spreken over vooruitlopen, hoe eenzaam dat kan zijn, hoe je omgaat met weerstand. En over de liefde, hoe je soms moeite moet doen om die te ontdekken, maar dat het uiteindelijk het antwoord is. Op alles. Altijd.

Het zat niet in de planning, om voetbalcommentator te worden. Sowieso is ze niet van de planning. We spreken over de stijgende lijn als het gaat om vrouwenvoetbal. Hoe het is om wegbereider te zijn. Hoe ze zich afsluit voor negativiteit. Over haar correspondentschap in Groot-Brittannië. En - een heerlijk gevoel - dat het 'altijd nog alle kanten op kan.'

Buikpijn had ze van de PVV overwinning. En ze stelde zichzelf de vraag: kan ik nog thuis zijn in dit land? Ze schreef er een boek over, een pleidooi voor activisme. Want als ze iets heeft geleerd van translationgate is dat het de moeite waard is om je mond open te trekken.

De rechtsstaat is nooit af. En de rechtsstaat is in gevaar. Dus hij maakt zich zorgen. Over de steeds groter wordende groep mensen die niet krijgt waar die recht op heeft. Over politici die blunderen met de asielwet. Over zijn werk bij de Hoge Raad. En over die ene keer dat er een pistool op hem werd gericht. 

We spreken over omgaan met kritiek, de kunst van het genieten, zijn afstreeplijstje, ouder worden - 'doe ik niet aan mee' - en we luisteren naar de kerkklokken van zijn jeugd, naar een zingende drummer en naar Nina Simone.