آه ناتالیای من، چه می‌دانستیم روزی خواهد آمد که زمین همان زمین باشد، لحظه همان لحظه باشد اما اینبار خالی از ما و خاطرات؟

آرزو می‌کنم زمان برگردد تا ثانیه ثانیه‌های آن روزهای شیرین را به اسارت بگیرم و اجازه ندهم که تبدیل به حسرت این روزهای تلخ آینده شوند.

ناتالیای من چه می‌شود تا باری دیگر زیر آن درخت کهن‌سال سیبی را به تو هدیه بدهم و تو اینبار آن را نزد خود نگه داری؟ هر دو به آسمان‌ها خیره شویم، من به چهره‌ات نگاه کنم و اینبار بگذارم چشمانت من را در جریان سیال زندگی غرق کنند و موهایت که با نسیم تابستان در هوا به رقص درآمده سایه‌ی وجودی من گردند.

با یکدیگر غرق چمنزارهایی شویم که از شادی به رقص آمده‌اند و به گذشتن دهقانی در دوردست‌ها خیره شویم و تنها نزاع ما نیز انتخاب نام فرزندان آینده‌مان باشد.

آه ناتالیای عزیزم دشت همان دشت است، درخت همان درخت، روز همان روز اما بی من، بی تو و عاری از خاطرات....  

✏️نویسنده: امیرعلی مهاجری

🎙گویندگان: علی ولیانی / ندا کریمی

🎨طراحی پوستر: فریما رئوفی

✨تهیه و تولید توسط استودیو نووُ

📻پخش اختصاصی از رادیو تاسیان

📻پخش اختصاصی از رادیو تاسیان

تولید این اپیزود با حمایت شنوتو