Χρόνια πριν, ήρθε από την Αμερική για ένα καλοκαίρι και έμεινε για πάντα εδώ, χάρη στον Μάνο Χατζιδάκι που της έδωσε τραγούδια του για να μας τριγυρίσει στη Ρωμαϊκή και Λαϊκή Αγορά του. Εκείνο το κορίτσι συνδύασε στο τραγούδι του την αγάπη για το ελληνικό τραγούδι, τις σπουδές στην κλασσική μουσική και το πιάνο αλλά και την κουλτούρα της pop rock και της jazz. Αυτό το καλοκαίρι μοιράζεται με μας ένα μέρος του μουσικού της ημερολογίου, σαν να μας πηγαίνει λίγο πίσω σε εκείνα τα χρόνια της Αστόρια και του Μανχάταν. Και το κάνει με σπουδαίους μουσικούς και σε ένα χώρο εμβληματικό. Με αφορμή το “My American songbook” του Ηρωδείου της, καλεσμένη σε αυτό το MusiCast η Έλλη Πασπαλά!

Όπου και να’ σαι κι ό, τι κι αν κάνεις θα κάνεις σίγουρα μια παύση να τους ακούσεις που έρχονται προς το μέρος σου. Μετά την πρώτη φορά που θα συμβεί και έχεις καταλάβει ποιοι είναι θα κινηθείς προς το μέρος τους, θα τους αναζητήσεις και μετά θα τους ακολουθήσεις και θα ευχαριστιέσαι να κάνεις τη διαδρομή τους όποτε τους συναντάς. Είναι οι μουσικοί που παίζουν τα χάλκινα, είναι η μπάντα της Αθήνας που δημιουργήθηκε από μια παρέα πριν 7 χρόνια και τώρα απαριθμεί 25 άτομα, είναι μια κολεκτίβα.. Είναι η Αγία Φανφάρα και είναι καλεσμένη του MusiCast!

Θα μπορούσαμε να φανταστούμε την χορωδία σαν ένα ανοιξιάτικο κήπο με χίλια δυο διαφορετικά φυτά και λουλούδια που τεντώνονται να πετάξουν από πάνω τους ένα ολόκληρο χειμώνα. Σε αυτό το επεισόδιο μπαίνουμε σ’ έναν κήπο που μοσχοβολάει άνθη δέντρων με ρίζες παλιές και γερές. Τα φωνητικά σχήματα, οι χορωδίες, η φωνή στο παραδοσιακό τραγούδι. Η Μάρθα Μαυροειδή στο MusiCast!

Για τα πιο ωραία λαϊκά που τα χορέψαμε σε σπίτια με μωσαϊκά όπως λέει και το τραγούδι, για τα γλέντια μας που έγιναν αγαπημένες φωτογραφίες, για τους χορούς που πετάξαμε λουλούδια και σπάσαμε πιάτα αλλά και για τους προσωπικούς και τους συλλογικούς μας καημούς, για τα τραγούδια που έγραψαν την ιστορία μας, κρατώντας σαν πένα ένα μουσικό όργανο, για το μπουζούκι που περικλείει την Ελλάδα στον ήχο του, μιλάμε σε αυτό το επεισόδιο. Ο Ανέστης Μπαρμπάτσης καλεσμένος του MusiCast, με αφορμή το ντοκιμαντέρ του «Σπασμένος ήχος». 

Με ένα σφύριγμα ή με ένα μαντολίνο να συνοδεύει το τραγούδι του, με μια κουβέντα που θα πει στο ραδιόφωνο για την μουσική, με τους πολλούς τρόπους του ο Κώστας Θωμαΐδης είναι η φωνή που δημιουργεί μια γλυκιά οικειότητα. Είναι η φωνή του τραγουδιστή που εμπιστεύονται οι μεγάλοι μας συνθέτες για τα δύσκολα έργα τους. Είναι η φωνή του ραδιοφώνου που εμπιστευόμαστε σαν ακροατές. Πάνω απ’ όλα για το MusiCast είναι η φωνή ενός σπουδαίου φίλου!

Οι μουσικοί του βιολιού φαίνονται από την μελανιά στο λαιμό. Όσο πιο έντονη τόσο μαρτυράει τη σχέση τους. Κι είναι σαν χάρτης αυτό το σημάδι που σε κάθε βιολονίστα έχουν χαραχτεί διαφορετικές και ξεχωριστές μουσικές διαδρομές. Σε αυτό το επεισόδιο, με αφορμή το βιολί συναντάμε έναν μουσικό και ερμηνευτή που πειραματίζεται με τον ήχο του βιολιού δημιουργώντας μουσική για τον χορό και το θέατρο αλλά και ηχοτοπία και κάνει καινοτόμες ενορχηστρώσεις και γράφει και τραγούδια. Μ’ άλλα λόγια συναντάμε ένα Αερικό. Ο Φώτης Σιώτας στο MusiCast!

Ένας τενόρος τραγουδάει σαν να κρατάει ένα τριαντάφυλλο στο στόμα έτοιμος να το προσφέρει σε σένα. Είναι σαν να τραγουδάει αποκλειστικά και μόνο σε σένα. Και το κάνει με όλη την ευγένεια που θα ήθελες να σου μιλάνε, μ’ εκείνο το χαμόγελο που δεν μπορεί παρά να σε κάνει και σένα να χαμογελάσεις. Και το τραγούδι του έχει μια μελωδία που σε παρακινεί να το σιγοτραγουδάς κι εσύ. Και όσο διαρκεί αυτή η στιγμή νιώθεις τις χαρές μιας νιότης που δεν τις αλλοιώνει ο χρόνος. Αυτό είναι το όμορφο τραγούδι του τενόρου. Αυτό υπηρετεί σταθερά στο λυρικό τραγούδι, στο μιούζικαλ, στο διεθνές και ελληνικό τραγούδι μια από τις ωραιότερες φωνές μας. Κυρίες και κύριοι, ο Μάριος Φραγκούλης στο MusiCast!

Και ήρθε η ώρα του πιάνου! Στο καφέ της γης, στο λευκό των κυμάτων, στο μαύρο του έβενου, σε όποιο χρώμα ευχαριστεί τα μάτια του καθένα, τα πλήκτρα του πιάνου είναι ασπρόμαυρα και είναι εκείνα τα καλογυαλισμένα ξυλάκια που καθένας θα ήθελε να τα κάνει να βγάλουν μια μελωδία. Τα χέρια που έχουν περάσει ατέλειωτες ώρες μελέτης στο πιάνο, τα δουλεμένα χέρια, έχουν έναν δυναμισμό και μια ευαλωτότητα συγχρόνως. Τα χέρια του πιανίστα ακόμη και τη στιγμή της ξεκούρασης είναι ένα θέαμα γοητευτικό και τη στιγμή που σηκώνονται στον αέρα, λίγο πριν σχηματίσουν τις πρώτες νότες στο πιάνο είναι η απόλυτη στιγμή της γοητείας τους. Για το πιάνο ή με αφορμή το πιάνο καλεσμένη σε αυτό το επεισόδιο είναι μια από τις κορυφαίες πιανίστες. Με εξειδίκευση στον Μπαχ, κάθε της συναυλιακή ή στουντιακή ερμηνεία στο έργο του θεωρείται σημαντική. Η Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου στο MusiCast!

Όταν ξεκίνησαν κουβαλούσαν στα σακίδια τους σημειωματάρια για να καταγράφουν, μετά κασετοφωνάκια για να ηχογραφούν, μετά κάμερες για να βιντεοσκοπούν. Αναμειγνύονταν με τις φυλές του κόσμου στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Κι αυτοί είναι οι μουσικολόγοι εκείνοι που μας παρέδωσαν και μας παραδίδουν το μουσικό παρελθόν και το μουσικό τώρα. Είναι οι εθνομουσικολόγοι και ανθρωπολόγοι της μουσικής. Σε αυτό το επεισόδιο ανοίγουμε ένα από τα πιο συναρπαστικά κεφάλαια της μουσικολογίας με καλεσμένο έναν εμπνευσμένο μελετητή και συνομιλητή, τον Παύλο Κάβουρα, ομότιμο καθηγητή του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του ΕΚΠΑ και κάτοχο της Νέας Έδρας UNESCO με αντικείμενο την «Ανθρωπολογία της Παραδοσιακής Μουσικής: Αναπαριστώντας και Επαναπροσδιορίζοντας την Άυλη Πολιτισμική Κληρονομιά».

Η μουσική και η ποίηση και η ένωση τους κάποιες φορές σε τραγούδι, ένα μουσικό μοτίβο, μια στροφή από ένα ποίημα, μια λέξη που τραγουδιέται σαν αναστεναγμός είναι σαν μια μεγάλη, ανοιχτή αγκαλιά για την λύπη του πένθους. Η Μ. Εβδομάδα μοιάζει, επίσης, να ανοίγει σαν μια τέτοια αγκαλιά, φρενάροντας έστω για λίγο τις βιαστικές μέρες και να δίνει χώρο στην έκφραση της λύπης. Αυτό το επεισόδιο είναι μια σύνθεση μουσικών φράσεων, τραγουδιών, ποιημάτων, αρκετών ηχογραφήσεων από ανέκδοτο προσωπικό μου αρχειακό υλικό. Κάθε μουσική φράση που ακούγεται διαρκεί το πολύ μέχρι 30 δευτερόλεπτα. Γιατί; Γιατί αυτό το MusiCast είναι αφιερωμένο στην μνήμη των 30 δευτερολέπτων.