شصت درصد وزن آدمیزاد را آب تشکیل می دهد. اگر هفتاد کیلو باشید 42 کیلویتان آب است. 

حدود پنج میلیارد سال پیش در مداری که امروز زمین به دور خورشید می گردد آبی وجود نداشت. آن وقت زمین هم مثل مریخ و دیگر سیاره های نزدیک ما خشک بود. ستاره شناسان بر این باورند که تمام آبی که امروز روی زمین موج می زند و آسمان را انعکاس می دهد و به طوفان در می آید در جایی بسیار دور دست در فضای بین ستاره ای معلق بوده و تنها در اثر یک حادثه از سیاره زمین سر درآورده است. این آب یخ زده معلق در میان ستارگان به شکل یک کوه یخ عظیم احتمالا توسط یک خرده سیارک که خدا می داند از کجا آمده بود به سوی زمین آورده شد و اینچین آب و خاک به هم رسیدند. حالا 71 درصد سطح زمین از همین آبی که به زمین مسافرت کرده پوشیده شده است.

حالا شصت درصد وزن ما را همین آب ستاره ای تشکیل می دهد. در همین آب است که کودک در بطن مادر چون ماهیان معلق می شود و تا نه ماه در سکوت و تاریکی مرموز آن شنا می کند و بزرگ می شود تا بالاخره در روز تولد این ماهی از دریای درون به خشکیِ جهان بیرون پرتاب می شود و آدم می گردد. خشکی ای که پیش از او در آن هزاران نفر پا گذاشته اند و بعد رفته اند، و پس از او هم هزار نفر پا خواهند گذاشت و خواهند رفت. 

آیا ادامه دادن این نوشته ضرورتی دارد و چیزی بر این جادو می افزاید؟ آیا زنده بودن زیبا نیست؟ 

به قول خیام:

ای دوست بیا تا غمِ فردا نخوریم،

وین یک‌دمِ عمر را غنیمت شمریم؛

فردا که ازین دیْر کُهَن درگذریم؛

با هفت‌هزارسالگان سربه‌سریم

Support this podcast at — https://redcircle.com/1001podcast/donations