Niet zo Zwart-wit

In de laatste aflevering maakt Nathan de balans op. Is hij toch met een 2:0 achterstand begonnen? Is nuance het doel of is nuance nou juist het middel? De lange wandeling met zijn moeder komt ten einde, hij komt tot conclusies met zijn gasten en Nathan voert een openhartig gesprek met Forugh Karimi, een psychiater die zich heeft gespecialiseerd in het trauma van racisme. Samen bespreken ze zijn onbevangen en genuanceerde blik en hoe het is om tussen twee werelden in te zitten.

Wat betekent het voor jezelf als persoon maar ook voor je carrière als je besluit je uit te spreken over dit thema en in die zin een opinieleider, een strijder wil zijn? Nathan onderzoekt met zijn gasten welke worstelingen daar bij horen, maar hoort ook hoe belangrijk Aldith Hunkar, Humberto Tan en Andrew Makkinga zijn geweest voor zijn gasten. Hoe is het eigenlijk gesteld met de representatie? 

In de belevingswereld van Nathan lijkt de focus op identiteit en diversiteit alleen maar toe te nemen. Vliegt het niet uit de bocht? Schieten we ons doel niet voorbij door expliciet naar kleur te kijken en überhaupt in hokjes te denken. De identiteit van een persoon gaat toch veel dieper dan de huidoppervlakte. Waarom kan hij niet gewoon Nathan zijn. 

Zeg jij nog alles wat je op je lever hebt? Of ben je bang om iemand voor het hoofd te stoten of te kwesten, of nog erger, te worden gecanceld. Waar liggen de grenzen van de vrijheid van meningsuiting en in hoeverre zijn die opgeschoven? In hoeverre voelt een komiek als Glodi Lugungu nog de vrijheid om alle grappen te maken die hij wil, vooral als ze te maken hebben met racisme, diversiteit en inclusie? 

In deze eerste aflevering gaat Nathan terug naar zijn eigen jeugd. Wat heeft hij eigenlijk meegemaakt op het gebied van uitsluiting en discriminatie? Wat heeft hij eventueel verdrongen? En welke rol speelt dat in je verdere leven? Hij begint zijn zoektocht op de bank bij zijn moeder in Groningen, en reist daarna verder door Nederland naar onder andere Hilversum, Den Bosch, Amsterdam en Den Haag. 

Sinds Black Lives Matter voet aan de grond kreeg in Nederland, maakt Nathan steeds vaker mee dat gesprekken over dit thema fel worden. Hij ziet mensen naar elkaar wijzen, veel onbegrip en soms zelfs vijandigheid. Is er ruimte voor je emoties in het gesprek, en welk doel heeft dat dan? Hoe ga je om met die emoties, om samen verder te komen? En moet hij zelf niet feller of activistischer worden?

Is er nog ruimte voor nuance in het gesprek over diversiteit, racisme en inclusie? Sinds de Black Lives Matter-beweging voet aan de grond kreeg in Nederland, werd deze vraag steeds luider in het hoofd van Nathan de Vries (29), mediamaker uit Groningen met Ghanese roots. Hij ziet het gesprek ontsporen en mensen steeds verder van elkaar verwijderd raken: het is zwart of wit. Nathan worstelt met het feit dat hij zich ‘gewoon Nathan’ voelt en onderzoekt met mensen als Natasja Gibbs, Glodi Lugungu, Tarikh Janssen, Kiza Magendane en zijn moeder hoe je je moet verhouden tot het debat. Mag je twijfelen of het niet weten? Hoe doe je het goed en is dat überhaupt mogelijk?