NO CZEŚĆ!
Z tej strony Basia Derlak i Jacek Szabrański. Wspólnie szperamy w pradawnych tekstach kultury w poszukiwaniu podstawowych, uniwersalnych prawd i wartości, będących fundamentem szeroko rozumianego, niedogmatycznego i niewykluczającego humanizmu. Na ich podstawie tworzymy piosenki dedykowane każdemu, ale przede wszystkim... rodzicom i ich dzieciom. Nazywamy je "piosenkami - przewodniczkami na wymagające czasy". Dlaczego? Bo ich zadaniem jest przewodzić treści większe niż my sami i trwalsze niż tymczasowy, zwariowany świat, w którym żyjemy.
Robimy to po to, by lepiej zrozumieć rzeczywistość dookoła, siebie samych i... nasze dorastające dzieci.
Takie treści łatwo wymykają się z rąk – często trudno uchwycić ich sens i dokładny przekaz. Pomocna bywa piosenka, wiersz, a czasem po prostu dobra rozmowa.
I właśnie dlatego zapraszamy Was do naszego podcastu. Wspólnie będziemy bliżej przyglądać się cennym według nas inspiracjom i motywom, pojawiającym się w różnych tradycjach religijnych, duchowych i kulturowych świata. Razem zastanowimy się nad tym, jak można z nich czerpać praktyczną wiedzę i wskazówki dotyczące tego, jak lepiej i pełniej żyć.
Jesteśmy nie tylko muzykami. Basia prowadzi swoje badania i zajęcia szkolne z religioznawstwa. Jacek jest z wykształcenia socjologiem oraz od lat interesuje się tradycjami rozwoju osobistego różnych kultur świata.
Zapraszamy Was do naszego podcastu!
Dziś będziemy rozmawiać o oddzieleniu i lęku. Sponsorem odcinka jest piosenka No Cześć! pod tytułem "Śnieżny Koan". Piosenka powstała w wyniku inspiracji zaskakującą frazą, jaką nucił 6 letni Julek, syn Jacka. A nucił sobie o tym, że... kto nie boi się śniegu, ten ulepi bałwana!
To zdanie dało nam do myślenia. Dlaczego dziecko miałoby bać się śniegu? Czy w takim razie boi się też innych rzeczy i zjawisk, które my mamy dobrze oswojone? Czym w ogóle jest lęk?
Rozważania te skojarzyły się nam z buddyjską zagadką medytacyjną, zwaną koanem, dotyczącą właśnie padającego śniegu. Każdy śnieżny płatek jest inny, każdy pokonuje własną, wyjątkową drogę z góry na dół i spada dokładnie tam, gdzie powinien, by razem z innymi płatkami stworzyć całość - śnieżną pokrywę, wymazującą kształty i formy świata, redukującą go do jednolitej jasności, czystej bieli. Czy tego właśnie boi się małe dziecko, widząc śnieg po raz pierwszy? Czy przeczuwa coś niepokojącego w tym zanikaniu rzeczywistości? Być może dociera powoli do jego świadomości prawda, z jaką wszyscy wcześniej czy później musimy się skonfrontować - prawda o nietrwałości form, o ulotności i kruchości wszystkiego, co nas otacza, a także - nas samych?
Oddzielenie, jakiego doświadcza, obserwując świat zza szyby, wydaje się być stanem, w jakim wszyscy znajdujemy się, gdy odczuwamy lęk wobec „nieznanego”. Wzrost i rozwój wymagają jednak od nas, byśmy wciąż pokonywali kolejne “szyby”, kolejne oddzielenia, kolejne bariery lęku, prąc stale przed siebie na naszej ścieżce do... no właśnie, dokąd? Do nieskończonej jasności, “wiecznego światła”, jakie być może reprezentuje biała, wygumkowana śniegiem przestrzeń za oknem?
Być może odpowiedzią na to pytanie, a zarazem rozwiązaniem zagadki koanu jest akcja, którą podejmuje intuicyjnie dziecko, ruszając dzielnie w śnieżną przygodę. Konfrontacja z koniecznością przekraczania swojej granicy komfortu jest zawsze wyzwaniem, zarówno dla wchodzących w świat dzieci, jak i dla naszego mentalnego "wewnętrznego dziecka", które nosimy w sobie. Każde dziecko jednak najbardziej na świecie lubi po prostu się bawić, a najlepiej - w śniegu! Nie warto zostawać w domu, w oddzieleniu, za szybą naszych obaw i niepewności, gdy na zewnątrz świat zaprasza do pysznej zabawy. W końcu przecież kto nie boi się śniegu, ten ulepi bałwana!
Nasza piosenka:
https://open.spotify.com/track/0FcoO63tlQ4sQ5y0aKHnmk?si=fa5d0ad904d04974
https://www.youtube.com/watch?v=fDg8S8c_NRk
