۱۳۵ مستندساز ایرانی با انتشار بیانیه مشترکی، با خانواده‌های داغدار و آسیب‌دیده اعتراض‌های آبان همدردی و اعلام کردند که آنچه در ایران در آبان ماه گذشته رخ داده را ثبت و حفظ خواهند کرد.

در بیانیه این مستندسازان آمده که نه فقط چشم بر روی واقعیت‌های امروز سرزمین خود نمی‌بندند، بلکه آنها را روایت خواهند کرد.

اما چگونه می‌توان با توجه به محدودیت‌های داخل ایران چنین مستندهایی ساخت؟ و این آثار چقدر می‌توانند در انتقال دقیق واقعیت تاریخی نقش داشته باشند؟

مشکلات ساخت چنین مستندهایی با توجه به اعمال محدودیت از سوی حکومت چیست؟

آثاری که پیش از این و در چند دهه اخیر پس از انقلاب، اعتراضات ایران را موضوع کار خود قرار داده‌اند، از چه کیفیتی برخوردارند؟

برای شنیدن این برنامه روی پیکانک بالا بروید.