دبیر نویسنده را پیش خواند

سخن هرچه بایست با او براند

سر نامه کرد آفرین از نخست

بدان کو زمین از بدیها بشست

چنان اختر خفته بیدار کرد

سر جادوان را نگونسار کرد

توانایی و دانش و داد از اوست

به گیتی ستم یافته شاد از اوست

دگر گفت کز بخت کاووس کی

بزرگ و جهاندیده و نیک‌پی

گشاده شد آن گنگ افراسیاب

سر بخت او اندر آمد به خواب

به یک رزمگاه از نبرده سران

سرافراز با گرزهای گران

همانا که افگنده شد صد هزار

به گلزریون در یکی کارزار

وز آن پس برآمد یکی باد سخت

که برکند شاداب بیخ درخت

به آب اندر افتاد چندی سپاه

که جستند بر ما یکی دستگاه

به آوردگه در چنان شد سوار

که از ما یکی را دو صد شد شکار

وز آن جایگه رفت به بهشت گنگ

حصاری پر از مردم و جای تنگ

به جنگ حصار اندرون سی‌هزار

همانا که شد کشته در کارزار

همان بد که بیدادگر بود مرد

ورا دانش و بخت یاری نکرد

همه روی کشور سپه گسترید

شدست او کنون از جهان ناپدید

از این پس فرستم به شاه آگهی

ز روزی که باشد مرا فرهی