ÖĞRETMENİM

Yoksul bir arkadaşımız vardı. Adı Mustafa’ydı. Bir gün derse gelmedi. Mustafa’nın komşusu olan arkadaşlar:

• Hasta yatıyor, dediler.

Öğretmenimiz paydostan sonra:

- Murat, beni bekle de Mustafa’yı ziyaret edelim, dedi.

Yan yana yürüyorduk. Öğretmenim:

• Zavallı, son günlerde zayıflamıştı. Hem de öksürüyordu, dedi.

Sustuk. İkimiz de aynı şeyleri düşünüyorduk.

Biraz sonra:

• Öğretmenim, dedim. Mustafa’nın babası yok, annesi de çok fakir. Onu doktora götüremezler. Ken­disi yazın pazarda çalışıyordu.

Geçerken doktora uğramış, onu da yanımıza almıştık.

Fakat “Bu iş nasıl olacak? Ya kadının doktora verecek parası yoksa...” diye düşünüyordum. Öğret­menimi anlayamamışım. Muayenesini bitiren doktor giderken Mustafa’nın annesi “Borcumuz ne kadar?” diye sordu. Doktor: “Borcunuz ödendi.” dedi. Muayene parasını doktora, öğretmenimizin verdiğini bilmiyordum.

Doktor gittikten sonra Mustafalarda bir saate yakın oturduk. Öğretmenim onu ne­şelendirmek için elinden geleni yapıyordu. Mustafa da gülümsemeye çalışıyordu.

Öğretmenimiz:

• Yakında iyileşeceksin. Bu pa­zar pikniğe gideceğiz. Seni de ara­mızda görmek istiyoruz.

Mustafa:

• Çok güzel. Keş­ke ben de sizinle gelebilsem, dedi.

Bana da, sanki yıllarca okuldan uzak kalmış gibi arkadaş­ları soruyordu.

Akşamüzeri oradan ayrıldık. Mustafa’nın annesi, öğretmenimize çok teşekkür etti. Fakat öğretmenimiz bu iyiliği, kendisine teşekkür edil­sin diye yapmamıştı.