ทุกขณะทุกโมเมนต์ที่ความหวังผุดขึ้นมา

นั่นคือจิตจะเคลื่อนเข้าไปสู่มิติของความคิด

สมองก็จะคิด สมองก็จะนึก

จิตก็ปรุงแต่งโดยอาศัยรูปของความคิดนี้ไปปรุง

ปรุงแล้วก็ปรุง

.

ทุกครั้งที่เราหวัง

เราเหน็ดเหนื่อยนะ

จิตเรานี้เหนื่อย ทุกคนบอกว่าเหนื่อยมาก

เหนื่อยกับการเติมเต็มให้กับความหวัง

ไม่หวังก็อยู่ไม่ได้ อยู่ในโลกสังคมไม่ได้

แต่องค์ความรู้สมาธิวิปัสสนานี้

จะให้เราได้พักจากการหวัง

.

ทุกครั้งที่เราหวังนั้น

เราอยู่ในรูปลู่วิ่งละ

ทุกคนมีเวย์มีมีช่องทางมีลู่วิ่งของตัวเอง

มีความหวังแตกต่างกันไป

นั่นคือเรากําลังวิ่งไปบนลู่วิ่งแห่งความหวัง

เหนื่อยเหนื่อยมาก

ชีวิตก็มีรางวัลให้กับมนุษย์กับสรรพสัตว์เหมือนกัน

ในโมเมนต์ที่เราหลับนะความหวังก็ยุติการทํางาน

เราก็บอกว่าเราได้พักแล้ว

ตื่นจากหลับมันก็หวังอีก มันก็เหน็ดเหนื่อยอยู่บนลู่วิ่งอีก จะเป็นเช่นนี้

.

นอกจากการหลับแล้ว ซึ่งยังไม่เพียงพอต่อการพักของจิตวิญญาณ

ผู้ที่มีองค์ความรู้สมาธิและวิปัสสนา เขาจะมีการพักผ่อนที่ดีเลิศนะ

พักจากความเหนื่อยล้าที่เราต้องวิ่งไป

กับกิจกรรมที่ตอบสนองความหวังของเรา

เราเหนื่อยล้ามาก

.

เรามีองค์ความรู้สมาธิวิปัสสนา

มารับรู้กับกฏแห่งความเป็นจริงที่กําลังเปลี่ยนแปลง

โดยไม่ต้องหวังเลย เพราะอะไร

มันหวังไม่ได้ เมื่อใดมาอยู่กับกฏแห่งการเปลี่ยนแปลงอยู่กับการเกิดดับ

ความคุ้นเคยกิจกรรมในการเติมเต็มให้กับความหวัง

มันจะยุติบทบาทเองไม่ต้องปฏิเสธไม่ต้องไปปิดกั้นอะไรมัน

นั่นคือความงดงาม

* ปิยทัสสี ภิกขุ *