Wat als je als ouders niet altijd op één lijn zit? De een strenger, de ander zachter. Verschillende persoonlijkheden, verschillende manieren van geloven. In deze aflevering onderzoeken we hoe je samen verbonden blijft — én wat je kind nodig heeft wanneer jullie verschillen.

Soms lijkt opvoeden niet meer dan een eindeloze cyclus van straffen en belonen. Je wilt je kind motiveren tot goed gedrag, dus strooi je met complimenten — misschien wel iets te vaak. En wanneer regels worden overtreden, wil je grenzen stellen. Maar hoe doe je dat goed? En kunnen we nog wel spreken van ‘straffen’ in deze tijd? Zeker wanneer je geloof een rol speelt in de opvoeding, wordt die vraag nog belangrijker. Want wat vraagt geloof om te doen — en misschien juist om te laten — als het gaat om corrigeren, leren en liefhebben?

Je gunt je kinderen het geloof. Dat ze weten dat God echt is, dat Hij van ze houdt, dat ze nooit alleen zijn. Je zou het ze het liefst cadeau doen. Maar zo werkt het niet. Geloof laat zich niet zomaar overdragen.

Hoe voer je dan geloofsgesprekken met je kind — zonder dat het geforceerd voelt? Hoe verbind je het gewone leven met God, tussen het ontbijt en het naar bed brengen door?

In deze aflevering hebben Rosa Douma en Chris Segers het met theoloog Bart de Bruijn en godsdienstpedagoog Corina Nagel over geloofsgesprekken. 

Opvoeden is betrokken zijn. Natuurlijk wil je weten waar je kind is, wat het doet, met wie het speelt. Je wilt het beschermen. Maar voor je het weet zit je erbovenop. Je regelt alles. Je voorkomt elk risico. En dan komt die knagende vraag: ben ik nu een overbeschermer?

Tegelijk weet je: een kind heeft ruimte nodig om te groeien. Zelf naar school fietsen. Alleen naar een vriendje lopen. Zelf de komkommer snijden met dat scherpe mesje. Maar… hoe ver mag het van huis? Moet er een GPS-horloge om, 'voor de zekerheid'? Of zeg je: dit kan jij, ik vertrouw je?

Daar tussenin zit precies de uitdaging van opvoeden: genoeg vrijheid geven om zelfstandig en zeker te worden - én toch veiligheid bieden.

Hoe doe je dat in het dagelijks leven? Waar ligt gezonde verantwoordelijkheid, en waar begint controle?

Vriendjes die geen dankjewel zeggen. Scheldende ouders langs het voetbalveld. Geroddel over ‘die groep rare mensen’. Respect is in onze samenleving, bij volwassenen én kinderen, niet vanzelfsprekend.

Jezus zei in de Bergrede: behandel anderen zoals je zelf behandeld wilt worden.

Hoe leren we - in een samenleving waarin respect soms ontbreekt - onze kinderen het respect voor anderen en andere meningen?

Iedere ouder kent ze: die momenten waarop je het anders had willen doen. Toch is ‘sorry’ zeggen vaak het moeilijkste wat er is.
Het vraagt kwetsbaarheid, en misschien voelt het alsof je gezag op het spel staat. Maar wat als juist daarin de kracht van opvoeden ligt? Hoe bouw je thuis aan een cultuur van vergeving? En hoe geef je dat door aan je kinderen?

Veel ouders kennen het: de eindeloze bedrituelen, het woelen en draaien, het wéér uit bed komen, of de voetjes die ’s nachts bij jou onder het dekbed schuiven. Een slaapstrijd met je kinderen kan buitengewoon vermoeiend zijn. Je probeert je kinderen te troosten, vertrouwen te geven, grenzen te stellen. Maar tegelijkertijd voel je misschien ook irritatie en dat laat je ook je kinderen merken. 

Wat zegt die slaapstrijd ons? Hoe kunnen we zelf kalm blijven? En vooral: wat kunnen we thuis doen om het beter te laten gaan?

De zondagochtend. In sommige christelijke gezinnen geen wolkje aan de lucht: de warme broodjes staan op tafel en daarna gaat het voltallige gezin naar de kerk. Maar vaak gaat het ook anders. Een partner gelooft niet. Een kind wil niet mee. De week wás al zo vol. Hoe kom je als ouder dan goed beslagen ten ijs, op die zondagmorgen? En hoe kun je gemeenschapszin nog meer vorm geven?

Als je eerste kind geboren wordt, begin je vol goede moed. Je wordt de beste vader/moeder die er maar zijn kan. Je zal dit kind opvoeden met geduld, veel liefde, duidelijke en consequente regels. Maar, naarmate het kind ouder wordt blijkt dit lang niet zo makkelijk. Je leest eens een blog op internet, pakt er een opvoedboek bij, maar toch bekruipt je steeds vaker het gevoel: komt dit wel goed?

Is het wel normaal dat mijn kind zo hard gilt/weinig luistert of juist stil is/verlegen. Waarom zitten de kinderen van je vrienden wél keurig te luisteren in de kerkbanken? En waarom eet het buurjongetje wél moeiteloos zijn groenten op? Doe IK soms iets verkeerd?

Mag je als ouder simpelweg zeggen: “Omdat ik het zeg”? In deze aflevering praten Rosa Douma en Chris Segers met godsdienstpedagoog Corina Nagel en theoloog Bart de Bruin over autoriteit: wie heeft er eigenlijk het laatste woord, en waarom? Gaat gezag vanzelf omdat je vader of moeder bent, of vraagt het om uitleg en overtuiging? En wat kunnen we leren van Jezus over leidinggeven en vertrouwen?