Dat gifft je Lüüd, de glöövt, dat se al mol levt hebbt. Mennige weet sogor, to wülke Tied dat ween is. De een‘ oder anner weer in de Vergang’heit sogor mehr as eenmol op de Welt. Dorbi kann dat overs ween, dat se dormols ni as se sülms levt hebbt.

So weer veellicht ’n junge smucke Deern fröher mol ’n Nachtwächter in Rom. Oder ’n Mann, de as Beamter kort vör de Pension steiht, weer in sien vöriged Leven in’t Middelalter mol Waschwief op Borg Eltz. Man weet dat ni.

To mi hett ook al mol ’n Fruu seggt: „Du büst ’n ganz ole Seel‘. Du hest al oftmols levt.“

Tscha, dat mach je ween, overs wenn ick al mol as ’n annern op de Welt weer, denn ick weet dor nix vun af. Kann je angohn, dat ick fröher mol Flohzirkusdirektor in’t Erzgebirge ween bün, oder ick weer Plünn-Sammler un bün vör 600 Johr noch op ’n Esel dör Andalusien reeden.

Mitünner kümmt mi dat je ook so vör, as wenn ick würkli öller bün, as ick bün. Un dat ni blots, wenn ick in‘ Speegel kiek.

Bilütten weet ick nömli wat, dat ick an un för sick ni weeten kann, also tominst weet ick ni, wann ick düt un dat lehrt heff, wat so in mien Breegen steekt.

Op de anner Sied is dat overs so, dat ick ook ’n ganzen Schwung vun de Sooken vergeet, de ick an un för sick weeten schull. Wann de un de Fründ Gebuurtsdag hett, wonehm mien Huusdöörslötel afbleeven is, wat ick nästen Dag allns moken mutt un al so’n Krom. Dat is bilütten eenfach wech. Ni mehr optofinnen in mien Kopp. Un dat kunn je ook ’n Henwies dorop ween, dat ick al öller bün as ick glööv. Denn mennige Lüüd ward in’t Öller je so’n beten vergeetli.

Nu kann dat je overs ook ween, dat ick vun de Sooken, de ick weet, vun de ick overs ni weet, worüm ick ehr weet, eenfach blots vergeeten heff, wann ick ehr spitzkreegen heff.

Veellicht mark ick mi ook eenfach blots dat, wat mi interesseert.

Jedenfalls wurr mi dat beruhigen. Denn mehr as eenmol mutt ick ni unbedingt leven. Ick meen, mien Leven finn ick scheun, ganz bestimmt. Overs een dorvun is denn ook würkli genog…

In düssen Sinn