"Wytrwałość nagrodzona" to opowieść o trzech córkach wdowca, które mieszkały wraz z ojcem we wsi pośród małopolskich wzgórz. Najstarsza córka, Katarzyna miała kasztanowe włosy, środkowa o imieniu Janina nosiła rudy warkocz, a najmłodsza, Aniela, była dziewczyną o włosach złocistych jak pszenica. Był radosny czas wielkanocny, a córki wdowca Stanisława wypatrywały przyszłych mężów. Te starsze nosiły się dumnie, bo nie chciały wyjść na byle kogo, a Aniela pomagała ojcu w pracy przy gospodarstwie. Pewnego razu ojciec zaniemógł z wysiłku i poprosił córki o przyniesienie wody ze studni. Jako pierwsza udała się tam Katarzyna. W tafli wody kasztanowłosa zobaczyła swoje odbicie, a chwilę później została poproszona o rękę, jednak odmówiła. Gdy powróciła bez wody, za wiadro chwyciła średnia córka, która również powróciła z pustym wiadrem. Dopiero najmłodsza z sióstr nie zwróciła uwagi na własne odbicie w tafli, myśląc tylko o ojcu i przystała na propozycję zaczarowanej wody, czerpiąc obficie ze studni. Aniela napoiła ojca, który od razu poczuł się lepiej. Nagle ktoś zastukał do drzwi…