Beyaz Kale, mahallenin en büyük apartmanıydı. Bu apartman, tıpkı bir kaleye benziyordu.

Çocuklar, apartmanın çimenle kaplı ön bahçesinde oyun oynayamıyorlardı. Arka bahçe, iki basketbol

sahası ve üç küçük salıncağıyla çocukların günlerini geçirdikleri tek yerdi.

Beyaz Kale’de oturan çocuklar, yalnız kendi aralarında oyun oynarlardı. Yabancı çocuklarla pek oynamazlardı. İşte bunun için Çetin’in kendini onlara kabul ettirmesi çok zor oldu. Apartmana taşındıklarının ikinci günü bahçeye çıkmış, basketbol oynayan çocuklara katılmak istemişti. Çocuklar, Çetin’i görmezden gelmiş, onun kenarda sessizce durmasına bile aldırmamışlardı. Kimseye belli etmemişti ama Çetin’in canı çok sıkılmıştı.

Eve girince anneannesi neler olduğunu hemen anladı. Sevgiyle torununa yaklaştı: “Biraz sağduyu,

bol hoşgörü ve sabır. Göreceksin her şey yoluna girecek.” dedi. Çetin’in başını avuçlarının içine aldı.

“Arkadaşlıklar zor kazanılır ama bir kazanıldı mı kolay kolay kaybedilmez.”

Ertesi gün, kolunun altına kaykayını sıkıştıran Çetin, anneannesinin sözlerini düşünerek asansöre

bindi. Bahçeye çıkar çıkmaz Korkut yanına geldi. Bahçede hangi oyunları kimlerin oynayacağına hep o

karar verirdi. Çetin’e sert bir sesle: “Burada her şey ortaktır.” dedi ve kolunun altındaki kaykayı alıverdi.

Arkasında duran Mete’ye uzattı. “Haydi Mete! Biraz dolaş.”

Çetin, hiç sesini çıkarmadı. Yürüdü ve az ileride duran basketbol topunu aldı. “İyi, madem her şey

ortak, bu top da şimdilik benim.” diyerek oynamaya başladı. Zıplıyor, uçuyor, potaya attığı toplar basket

oluyordu. Bütün hünerlerini sergiledikten sonra topu Korkut’a attı. “Kaykayım sizde kalsın, sonra alırım.” dedi ve şarkı söyleyerek oradan uzaklaştı.

Günler geçmiş, çocuklarla Çetin arasında güzel bir arkadaşlık oluşmuştu. Çocuklar, oynarken Çetin’i de aralarına çağırıyorlardı. Başta ona sert davranan Korkut da aslında Çetin’i beğeniyordu. Bazen kıskançlığı iyi duygularının önüne geçse de bu duygusunu yenmeyi başarmıştı. Çetin’in de aralarına katılmasıyla artık takım oyunları daha eğlenceli hâle gelmişti. En önemlisi Beyaz Kale’nin çocukları komşu apartmanlarda oturan yaşıtlarıyla da oyun oynuyorlardı. Çetin, hayatından memnundu. Galiba anneannesi haklıydı. Biraz sağ­ duyu, bol hoşgörü ve sabır her şeyi çözmüştü.

Zeynep Cemali