Στα μέσα του 19ου αιώνα, η φωτογραφία δεν ήταν απλώς μια τεχνική· ήταν ένας τρόπος να κρατήσεις ζωντανή τη μνήμη. Στην εποχή της βικτωριανής κοινωνίας, όπου οι ασθένειες και η παιδική θνησιμότητα θέριζαν, γεννήθηκε η παράξενη αλλά συγκινητική πρακτική των μεταθανάτιων φωτογραφιών. Οικογένειες καλούσαν φωτογράφους για να απαθανατίσουν τους αγαπημένους τους λίγο μετά τον θάνατο, σε πόζες που έμοιαζαν με ζωντανές, ως τελευταίο αντίο. Ήταν ένας τρόπος να αντιμετωπιστεί το πένθος, να παγώσει ο χρόνος για πάντα σε μια εικόνα. Στο πρώτο επεισόδιο της σειράς «Παγώνοντας τον Χρόνο» ανακαλύπτουμε τα κοινωνικά, πολιτιστικά και ψυχολογικά πλαίσια αυτής της σκοτεινής αλλά αποκαλυπτικής πτυχής της φωτογραφικής ιστορίας. Ένα ταξίδι στη λεπτή γραμμή ανάμεσα στη μνήμη, την τέχνη και το μακάβριο.