Όταν οι σφαίρες σφυρίζουν και οι βόμβες σκίζουν τον ουρανό, κάποιοι άνθρωποι δεν κρατούν όπλα, αλλά μηχανές. Οι φωτογράφοι του πολέμου στέκονται στην πρώτη γραμμή, διακινδυνεύοντας τη ζωή τους για να αποτυπώσουν το ανείπωτο. Από τα χαρακώματα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι το Βιετνάμ, το Ιράκ και τη Συρία, οι εικόνες τους δεν ήταν απλώς ντοκουμέντα· έγιναν σύμβολα της φρίκης, αφύπνισης και διαμαρτυρίας. Στο πέμπτο επεισόδιο της σειράς «Παγώνοντας τον Χρόνο» ανακαλύπτουμε τους ανθρώπους πίσω από τον φακό, που με θάρρος και αφοσίωση κατέγραψαν την ωμή αλήθεια της μάχης, μετατρέποντας το έργο τους σε φωνή για τους άφωνους. Εικόνες που άλλαξαν την κοινή γνώμη, συγκλόνισαν κυβερνήσεις και χάραξαν ανεξίτηλα την παγκόσμια μνήμη. Ένα αφιέρωμα στη φωτογραφία που γεννήθηκε μέσα από τον θάνατο, αλλά μίλησε για τη ζωή.

Υπάρχει μια πλευρά της φωτογραφίας που ξεπερνά τα όρια της τέχνης και της μνήμης, βυθιζόμενη στο απόλυτο σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής. Στο τέταρτο επεισόδιο, εξερευνούμε το ανατριχιαστικό φαινόμενο εγκληματιών που χρησιμοποίησαν τον φακό όχι για να δημιουργήσουν, αλλά για να τεκμηριώσουν τα ίδια τους τα εγκλήματα. Βιαστές και δολοφόνοι απαθανάτισαν τις πράξεις τους, μετατρέποντας τη φωτογραφία σε μακάβριο αποδεικτικό στοιχείο της βαρβαρότητας τους. Οι εικόνες αυτές, άλλοτε ανακαλύφθηκαν ως μαρτυρίες στο πλαίσιο ερευνών, κι άλλοτε έμειναν ως τραγικά ντοκουμέντα της ανθρώπινης παρακμής. Το επεισόδιο αποκαλύπτει πώς η φωτογραφία μπορεί να γίνει εργαλείο τρόμου, αλλά και πώς οι ίδιες αυτές εικόνες, όσο σοκαριστικές κι αν είναι, προσέφεραν τη δυνατότητα στη δικαιοσύνη να φτάσει στην αλήθεια. Ένα ταξίδι στα πιο σκοτεινά μονοπάτια του φακού, όπου η εικόνα δεν χαρίζει ζωή, αλλά καταγράφει τον θάνατο.

Η φωτογραφία δεν κατέγραψε μόνο το μεγαλείο και την πρόοδο, αλλά και το σκοτάδι του κόσμου. Από τους πρώτους πολέμους και τις φυσικές καταστροφές, μέχρι τις γειτονιές της φτώχειας και τα περιθωριοποιημένα πρόσωπα, οι φωτογράφοι που τόλμησαν να στραφούν στον πόνο και την εξαθλίωση αποκάλυψαν αλήθειες που οι κοινωνίες προτιμούσαν να αγνοούν. Στο τρίτο επεισόδιο της σειράς «Παγώνοντας τον Χρόνο» εξερευνούμε εκείνους που ύψωσαν τον φακό τους απέναντι στη δυστυχία: φωτογράφους που βρέθηκαν σε πεδία μαχών, στις σκιές της αστικής παρακμής και στα άκρα της ανθρώπινης εμπειρίας. Εικόνες-ντοκουμέντα που δεν χαρίστηκαν στην αισθητική, αλλά στη μαρτυρία· εικόνες που συγκλόνισαν, σόκαραν και άλλαξαν την αντίληψή μας για τον κόσμο. Ένα επεισόδιο αφιερωμένο στη δύναμη της φωτογραφίας να αποτυπώνει την ωμή πραγματικότητα του ανθρώπινου πόνου.

Η φωτογραφία, εκτός από τέχνη και μνήμη, υπήρξε και όπλο εξουσίας. Στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι εικόνες από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης κατέγραψαν την πιο σκοτεινή πτυχή του ανθρώπου: την καταναγκαστική εργασία και την απάνθρωπη καθημερινότητα εκατομμυρίων κρατουμένων. Πολλές φωτογραφίες τραβήχτηκαν από τους ίδιους τους θύτες, ως μέσο καταγραφής και ελέγχου, ενώ άλλες, που διασώθηκαν μυστικά, έγιναν αδιάσειστα τεκμήρια εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Στο δεύτερο επεισόδιο της σειράς «Παγώνοντας τον Χρόνο» εξερευνούμε τον ρόλο της φωτογραφίας ως ιστορικής μαρτυρίας μέσα στα στρατόπεδα, πώς χρησιμοποιήθηκε για προπαγάνδα αλλά και πώς, μεταπολεμικά, έγινε σύμβολο μνήμης και δικαιοσύνης. Ένα σκοτεινό κεφάλαιο όπου ο φακός κατέγραψε όχι μόνο πρόσωπα, αλλά και την ίδια τη φρίκη της ανθρώπινης ιστορίας.

Στα μέσα του 19ου αιώνα, η φωτογραφία δεν ήταν απλώς μια τεχνική· ήταν ένας τρόπος να κρατήσεις ζωντανή τη μνήμη. Στην εποχή της βικτωριανής κοινωνίας, όπου οι ασθένειες και η παιδική θνησιμότητα θέριζαν, γεννήθηκε η παράξενη αλλά συγκινητική πρακτική των μεταθανάτιων φωτογραφιών. Οικογένειες καλούσαν φωτογράφους για να απαθανατίσουν τους αγαπημένους τους λίγο μετά τον θάνατο, σε πόζες που έμοιαζαν με ζωντανές, ως τελευταίο αντίο. Ήταν ένας τρόπος να αντιμετωπιστεί το πένθος, να παγώσει ο χρόνος για πάντα σε μια εικόνα. Στο πρώτο επεισόδιο της σειράς «Παγώνοντας τον Χρόνο» ανακαλύπτουμε τα κοινωνικά, πολιτιστικά και ψυχολογικά πλαίσια αυτής της σκοτεινής αλλά αποκαλυπτικής πτυχής της φωτογραφικής ιστορίας. Ένα ταξίδι στη λεπτή γραμμή ανάμεσα στη μνήμη, την τέχνη και το μακάβριο.