اگه قرار بود یه شی باشی، چه شی‌ای می‌بودی؟ جواب این سوال خیلی مهم نیست اما می‌تونه ما رو از هیاهوی زندگی جدا کنه و یه بار قصه‌ی زندگی‌مون رو جلو چشم‌مون بیاره. جواب من فرشه؛ و توی این قسمت از پادکست درنگ درباره‌ی فرش حرف می‌زنیم.

ساعت معمولی‌ترین و هرروزی‌ترین ماشینیه که باهاش سروکار داریم، اما می‌شه اون رو یه چیزی بیشتر از ماشین مکانیکی یا دیجیتالی‌ای بدونیم که فقط تیک‌تاک ثانیه‌ها رو نشون می‌ده. چه‌طوری؟ توی این قسمت از پادکست درنگ همین رو می‌خوام بگم: به ساعت دل من

اون روز صبح پنج‌تا کلید داشتم اما عصر، چهارتا شده بودند. و همین نشون می‌داد که حالا مسیرم کلی تغییر کرده. از همون‌جا «کلیدها» برام پررنگ شدند و سوال‌هایی توی ذهن‌م شکل گرفت: چرا همراه‌داشتن کلیدها دل‌مون آروم می‌کنه و با گم‌کردنشون مضطرب می‌شیم؟ و همه این‌ها به یه درنگ تازه تبدیل شدند: درنگی که آروم‌آروم به‌م نشون داد که: کلید فقط کلید نیست.

دیدنِ یه عکس خانوادگی کنار گل‌های مصنوعی یا زنده شدن خاطره‌ی یه درختچه‌ی مصنوعی از دوران کودکی می‌تونه یه تلنگر باشه که ما رو برسونه به این‌ که پشت این دنیای هر روزی ما خبرهایی هست و هر کاری از ما سر بزنه، یه جایی از این جهان ثبت می‌شه تا این که بالاخره یه روز دوباره به خودمون برگرده 

گاهی اوقات، بعضی چیزها رو یه جای غیرمنتظره می‌بینیم و همین باعث می‌شه یه درنگ و تأمل جدی روشون داشته باشیم. قصه چمدون برای من از اونجایی کلید خورد که یه روز یه چمدون بزرگِ قدیمی رو دیدم که به شکل عجیبی وسط خیابون رها شده بود. درنگ چمدون از همون لحظه شروع شد. چمدون چه قصه‌ای از زندگی ما رو تعریف می‌کنه؟ 

ما به کوچه‌ها و خیابون‌ها عادت کرده‌ایم اما به پل‌ها نه. شهری که هر روز توی اون قدم می‌زنیم، انواع و اقسام پل‌ها رو داره. از پل‌های کوچیک تا پل‌های غول‌پیکر. می‌شه جای این‌که ساده و بی‌اعتنا از روی پل‌ها بگذریم، کمی درنگ کنیم و از پل حرف بزنیم؛ حرفی که شاید آخرش ما رو به این جا برسونه که توی این دنیا، مهم‌ترین کار ما آدما اینه که پُل ببندیم.

وقتی از جلوی آیینه رد می‌شیم، برای چند ثانیه یه مکث کوتاهی می‌کنیم و ظاهر‌مون رو نگاه می‌کنیم و خیلی زود از جلوش عبور می‌کنیم؛ این‌جور وقت‌ها دیگه مثل بچه‌ها محو آیینه نمی‌شیم و اون رو مثل یه وسیله‌ی ساده می‌بینیم. اما توی این قسمت، می‌خوایم یه کم فاصله بگیریم از این عادت‌های معمول و یه کم بیشتر جلوی آیینه درنگ کنیم؛ می‌خوایم به خودمون تلنگر بزنیم که آینه یک دنیاست.

اگه یه جا چشمت به ماه بیافته، وایمیستی و خیره نگاهش می‌کنی و توی اون چند ثانیه یه عالمه تصویر گنگ و مبهم از سرت می‌گذره. بیا یه کم بیش‌تر درباره‌ی همون چندثانیه حرف بزنیم. یه کم بیش‌تر روی ماه درنگ بکنیم و یه کم اون تصویرهایی که موقعِ نگاه‌کردن به ماه توی سرمون زنده می‌شن رو پررنگ‌تر کنیم.

پنجره‌ها برای ما قصه تعریف می‌کنند و بسته به این‌که تو کجا ایستاده باشی، قصه‌هاشون فرق می‌کنه. اگر توی کوچه باشی، از حال‌و‌هوای آدم‌های توی خانه می‌گه و اگه توی خانه باشی، از جهان بیرون از اتاق. دم پنجره‌ها گاهی درنگ کن و آن‌ها را تماشا کن.

چینی بندزده‌ی خونه‌ی مادربزرگ‌ها رو دیده‌اید؟ راز نگه‌داشتن چیزهای کهنه چیه؟ توی این قسمت از درنگ، یک لحظه از زندگی پُرشتاب فاصله می‌گیریم و به این سوال فکر می‌کنیم.