Ο εμβληματικός συνθέτης Νίκος Ξυδάκης θυμάται. Θυμάται πώς έφυγε από το Κάιρο, το πλοίο «Αγαμέμνων» με καπετάνιο τον ποιητή Αντωνίου που τον έφερε από την Αλεξάνδρεια, τις πρώτες μέρες στην Ομόνοια και στου Ζωγράφου, τη «γνωριμία» με τον Βαμβακάρη, τον Ρασούλη και το πώς γεννήθηκαν τα τραγούδια τους, καθώς και τις παράλληλες ζωές με τους Γκανά, Γκόνη, Καψάλη. Κυρίως μιλάει αυτά που αγαπά και περιέχονται μέσα του και στη μουσική του.

Ο Φοίβος Δεληβοριάς θυμάται τα πρώτα τραγούδια του που αγάπησε πιο πολύ: την μποσανόβα του Ησαΐα, την Κική κάθε βράδυ, τον Φώτη, και τον «πατήρ Φοίβο ολομόναχο». Θυμάται και τους «άρχοντες του συγκεκριμένου» στο τραγούδι. Θυμάται επίσης τα αναψυκτήρια του ελληνικού καλοκαιριού που ήταν έμπνευση για την Ταράτσα. Ομολογεί υπερήφανος πως μάλλον έχει μπλέξει με το υπέροχο πλάσμα, την κόρη του που είναι ο μάνατζερ των «Νούμερων» και μας κρατάνε συντροφιά κάθε Παρασκευή. Δηλώνει ευθαρσώς πως δεν θα κουραστεί ποτέ να παίρνει θέση στα κοινωνικά θέματα γιατί οι καλλιτέχνες πρέπει να προβάλλουν σθεναρή αντίσταση όταν πλήττονται τα κεκτημένα δικαιώματα και ελπίζει ότι ο εμφυλιοπολεμική ατμόσφαιρα για τα δικαιώματα-που υποκινείται άνωθεν-είναι πια προς το τέλος της.

Ο Σταμάτης Κραουνάκης θυμάται. Θυμάται την στιγμή που πρωτοαντίκρισε τα μάτια της Λίνας στη Πάντειο. Τον Μαρίνο να του λέει πως τον θέλει κοντά του. Τη Λεωφόρο και το Ζουμ. Το πώς σταύρωσε η Λίνα με την κολώνια της το Γκάζι. Την Άλκηστη να φλέγεται πάνω στη σκηνή. Τους συντρόφους του που έπρεπε να μάθουν να είναι με έναν καλλιτέχνη. Στιγμές αποθέωσης και στιγμές δύσκολες. «Όταν έχεις καλή παρέα κάνεις θαύματα», λέει και θυμάται τις άγνωστες ιστορίες πίσω από τραγούδια που αγαπήσαμε.