พอจิตของเราเดินมาจนถึงจุดที่ต้องการพัก พอมันมาทำความสงบ เราเข้าสมาธิไม่เป็น มันจะหลับ การหลับเป็นวิธีการพักของจิตอย่างหนึ่ง ถ้าเราฝืน ยิ่งฝืนยิ่งลำบาก พอปล่อยให้เขาหลับ ลืมตาขึ้นมาจะสดชื่น มันมีเรี่ยวแรงเพิ่มขึ้น ถ้าเราภาวนาอยู่ต่อเนื่อง รู้เนื้อรู้ตัว ทำสมาธิทุกวัน เดินจงกรมทุกวัน เจริญสติในชีวิตประจำวันทุกวัน อาจจะมีบางช่วงบางคราว ที่วันหนึ่ง สองวันหรือสามวันที่นั่งสมาธิทีไรหลับทุกที ไม่ต้องกังวล หมายถึงอยู่บนข้อแม้ที่ว่า เราภาวนาต่อเนื่องสม่ำเสมอ เราภาวนาแล้วบางช่วงเดินปัญญา มันใช้พลังไปแล้วและเราทำสมาธิลึกๆ ไม่ได้ จนถึงจุดหนึ่งเวลาที่เรานั่งสมาธิพอสงบพอสมควร จิตจะพลิกเข้าหาความสงบ แต่เนื่องจากว่าเราเข้าฌานไม่เป็น มันก็เลยหลับ หลับก็ปล่อยมันหลับไป --อ.ประสาน พุทธกุลสมศิริ คอร์สจีน#๑๒ ๒๗ ธันวาคม ๒๕๖๒