ما کماکان در نبردیم
نبردی که قرار نیست تمام شود 
و هر لحظه عمیق تر به این میدان قدم میگذاریم
اما فتحی در کار نیست........

سکوت همه جارو فرا گرفته 
اعتراف میکنی تا بخشیده شوی
اما کشیشی نیست 
اتاق کنفشنال خالیست 
ولی مخاطب شخصی دیگر است 
شخصی ،روحی از درون تو 
که میشنود آن چیز را که خود میداند......

گاهی مسیر میشود معادله
میشود مسیری شبیه ماز ،شبیه مکعبی روبیک با مسیری
که میدونی الگوش چیه 
اما مدام اشتباه میکنی 
مدام از اول شروع میکنی و
مدام نمیرسی 
انقدر راه های مختلف رو امتحان میکنی 
انقدر بالا و پایین میری تا دست اخر خسته میرسی به انتها 
انتهایی که رسیدن بهش رو بلد بودی اما داشتنش رو نه 
و اون انتها برات میشه انتهایی ابتر انتهایی ناقص 
جایی شبیه پایان اما پایان ناتمام........

بعضی اتفاق ها  یک دفعه  اتفاق می افتن !!!
مثل رفتن ها
اومدن ها
مثل پاییز !
پاییز یک دفعه میاد!!!!

از دل یک تصادف شروع شد…
و روح، قدم به قدم در زندگی دیگران جاری شد.
حالا، در آخرین ایستگاه، جایی بین یک نفس و یک خاموشی…
حقیقتی پنهان منتظر کشف شدنه.
یک سمت جسمی محتاج ادامه راه و سمت دیگر روحی راضی از قلم !!!!سرنوشت
-تقدیم به اهدا کننده هایی که بخشیدن تا زندگی ها در جریان بمونه

گاهی فشارها باعث نمیشه خم شد.
 ولی از درون ترک برداشته. مثل شیشه‌ای که هنوز سرپا ایستاده اما پراز رگه‌های شکستگیه.
 پشت نگاه سرد و سکوت سنگینش، دنیایی از درد پنهونه؛ دردی که نه فریاد داره، نه مرهم. نماد آدم‌هایی‌یه که هر روز تکه‌تکه میشن میشکنن اما کماکان مثل یه مرد استوارن
-تقدیم به کارگرانی که زیر فشار پر از دردن، میشکنن اما هنوز ادامه میدن.

گاهی برزخ جایی نیست که تنها روح ادم درونش گرفتار شود 
گاهی یک اتاقک میشود تمام دنیا 
میشود جایی دو در دو برای کیلومتر ها رفتن و نرسیدن 
میشود سیاه چاله ای عمیق برای جذب تمام خاطرات
میشود صداهایی که مدام در گوش تکرار میشود 
میشود یک برجک
برجک تنهایی!!!!!!
-تقدیم به تمام سربازانی که یک روز رو یک سال میگذرونن

زمانی خیال می‌کرد همه‌چیز را به دست آورده؛
اما در میانه‌ی راه فهمید خیلی چیزها پشت نقابی از جنس طلا پنهان مانده بود.
آسمانی که همیشه ابری بود، جز سکوت و باران نصیبی برایش نداشت. دردی که تکه‌ای از وجودش را گرفت، و حسرتی که هر روز بیشتر همه‌چیز را می‌بلعید.
این، قصه‌ی زنی‌ست که در میان دیوارهای خانه آرام‌آرام از درون فرو می‌ریخت…
- تقدیم به تمام زنانی که با وجود شکست، بی‌وقفه با ناامیدی می‌جنگند.

لحظه‌هایی که دیگر مثل قبل نیست… صدایی که در میان تمام شلوغی‌ها گم می‌شود، کاغذهایی که قرار بود آینده را بگویند و حالا در ابهامِ امروزشان گیر کرده‌اند…
 بارانی که بی‌وقفه می‌بارد، روی دست‌های لرزان و روی بغضی که هیچ‌وقت گفته نمی‌شود.
-تقدیم به کودکان کار که با دستان کوچک کارهای بزرگ انجام میدهند

در زیر پوست تمام ناارامی ها و بی حوصلگی ها
باران بی‌وقفه می‌بارید. چراغ قرمز، شهر را در سکوتی عجیب نگه داشته بود. لحظه‌ای گذشت… لحظه‌ای که مثل خطی باریک، دنیای قبل و بعد را از هم جدا کرد. بعد از آن، هیچ چیز همان‌طور که بود، نماند.
و آنجا بود که لحظه قرمز رقم خورد!!!!!!