گاهی وقتا، یه‌دفعه به خودت میای… می‌بینی وسط ناکجاآباد ایستادی. جایی مبهم، نامعلوم، جایی که انگار زمین زیر پاهات می‌لرزه، همه‌چیز سرگیجه‌واره…
هر قدم که جلوتر می‌ری، یه تصویر محو، یه خاطره‌ی عمیق تو ذهنت روشن می‌شه. قدمتو که محکم‌تر برمی‌داری، لایه‌های بیشتری از ذهن باز می‌شن… لایه‌هایی که تو رو می‌کِشن به اعماق، اون‌قدر عمیق که گم می‌شی… گم می‌شی توی خودت…
و درست همون‌جاست که می‌فهمی… مازی توی ذهنت ساخته شده یه هزارتوی پیچیده که مغزت بی‌صدا توش رهات کرده بی‌خبر، بی‌نشونه، درست وسط یه خواب سنگین…
اونجاست که حس می‌کنی، بودن توی این بازی یه تاوان داره… تاوانی سنگین و بهایی که گاهی بیشتر از تحمل روحت می‌شه

تو بردی!!!
 گاهی بعضی جمله‌ها، تو پستوی اتفاقی متولد می‌شن که هیچ‌وقت تموم نمی‌شن…
گاهی تو می‌بری، در حالی که دیگه نجنگیدی!
فقط موندی، تنها، میان درد و خاکستر… زنده موندی!
و اون‌وقته که تنها چیزی که تو ذهنت نقش می‌بنده، اینه: من نبردم… تو بودی که باختی.
 و این باخت، هیچ وقت پایان نداره.

گاهی میان خش خش صدای جارو 
نغمه مبهم ذهنتو احاطه میکنه 
نغمه ای از جنس بال های پروانه ای عاشق که یاداوری میکنه 
عاشق میسوزه، آب میشه؛ 
........اما عقب نمیکشه

گاهی در میان همه صدا ها 
ما محکومیم به سکوت 
پس سکوت میکنیم!!!!!!

یه وقتایی هست که هرچی می‌زنی، صداش زخم می‌زنه. نه به گوش بقیه، به جون خودت.
همه‌چی هست، ولی هیچ‌ چی نمی‌خونه. دوتا دل کنار هم بودن، ولی هیچ‌کدوم بلد نبودن واسه اون یکی بتپن..
انگار افتادی وسط یه زندگی که سال‌هاست صدا می‌ده، ولی هیچ‌وقت نذاشتی موسیقی ‌بشه… این جاست، که از بس همه‌چی ناکوکه ، که دلت می‌خواد فقط… ساکت شی

نور خوب بود، هوا صاف، نگاه‌ ها کنار هم. فقط باید یکی شاتر رو می‌زد. اما نزد. لحظه‌ای بود که اگه ثبت می‌شد، دیگه فقط یه عکس ن نمی‌موند. اما حالا فقط خاطره‌ایه که هر بار با چشم بسته میاد… عکسی که نیست، اما پاک هم نمی‌شه

در دل شبی تاریک، وقتی صدای موشک آسمان را پاره می‌کند، قصه‌ آغاز می‌شود؛ قصه‌ی آدمی که دیگر از انفجارها نمی‌ترسد، چون جنگ واقعی درون خودش شعله ‌ور شده. در این اینجا، مرز میان جنگ بیرونی و جنگ درونی فرو می‌ریزد. از صدای آژیرها تا سکوتی که قلب را مچاله می‌کند…
آژیر سکوت فریاد میکشد و روایتی آغاز میشود از آدمی که در میانه‌ی ویرانی، هنوز به صدایی گوش می‌سپارد که دیگر نیست

گاهی در پس هر لکه ای که تو عناصر زندگیمون نقش بسته اتفاقی نهفته هست 
گاهی برای فکر کردن و فهمیدن
گاهی برای درس گرفتن
و گاهی برای اصلاح کردن
فقط کافیه اشتباه نکنی 
اون وقته که مسیر روبه روت باز میشه
و تو میتونی انتخاب کنی که باز اشتباه گذشته رو تکرار کنی و یا از اون مسیر با ذهنی تازه عبور کنی

گاهی باید یسری تلخی ها رو چشید تا به شیرینی خیلی چیز ها پی برد. 
گاهی باید به یاد داشت خیلی تلخی ها گذرا هستن ...اما نیاز هست تا شیرینی را رو بیاد بیاریم . 
و دلچسبی شیرینی ها در پس تلخی ها نهفته شده .
اما چه بهتر که تلخی ها فقط در حد یه قهوه باشه و یادمون باشه تموم میشه...

گاهی «نونِ» پایان، واقعاً پایان رو نمی‌سازه و تمومش نمی‌کنه. اونجاست که همه‌چیز پایا میشه، همه‌چیز موندگار میشه. و درست همون «نون»، تبدیل میشه به «نور»؛
 می‌تابه وسطِ زدگی و اونو تبدیل می‌کنه به زندگی.....