. เราสัมผัสโลกใบนี้ได้เพียงแค่หนึ่งขณะ

เราสัมผัสได้เพียงขณะนี้

ไม่มากไปกว่านี้

---

เวลาได้กลืนกินทุกสรรพสิ่งพร้อมกับตัวมันเอง

แต่ผู้ใดที่เข้ามาถึงจุดต้นกําเนิดของเวลาคือปัจจุบันขณะแล้ว

บุคคลนั้นชื่อว่าเป็นผู้กลืนกินกาล

แทนที่จะถูกเวลามันกลืนกิน

เป็นผู้กินกาลนะ

ย่อมทําที่สุดแห่งทุกข์ได้

.

ทำที่สุดแห่งทุกข์ได้คือยังไง

ปัจจุบันขณะเห็นการเกิดการดับของรูปและนาม ขณะเกิดดับเกิดดับ

ขณะก็แน่นอน ก็คือขณะแห่งการปรากฏและการเสื่อมสลายไปของรูปและนาม สสารพลังงาน

.

เกิดดับเกิดดับ จนกระทั่งว่าการเกิดดับเนี่ยมันไปถึงจุดเต็มรอบของมันนะ

เต็มรอบคือยังไง สายธารแห่งความเกิดดับเขาเรียกว่าความสืบต่อแห่งสสารพลังงาน-

รูปและนามที่มันอิงปัจจุบันขณะอยู่นี้

ปรากฏตั้งอยู่สลาย ปรากฏตั้งอยู่สลาย หรือว่านิยามว่าเกิดดับเกิดดับ

.

ดับไปแล้วก็มีความเกิดมาปรากฎใหม่แล้วก็ดับไปอีก

แล้วก็มีความเกิดมาสืบต่อความสืบต่อเรียกว่าสันตติ

ท้ายที่สุดของสายธารของเวลาอันเป็นปัจจุบันขณะ เกิดดับเกิดดับมันจะไปสิ้นสุดลง

สายธารนี้นะ มันบรรลุถึงสภาวะที่สิ้นสุดลงมัน จะสิ้นสุดลงที่รอบของความดับ

เขานิยามว่าดับสุดท้าย

เมื่อดับสุดท้าย ทําไมนิยามว่าดับสุดท้าย

เพราะเวลาดับสุดท้ายไปแล้วจะไม่มีสภาวะความเกิดมาสืบต่อ

ตามให้ทันนะ

.

ดับสิ้นสุดลงนะ เวลามันจะดับสิ้นสุดลงพร้อมกับการดับลงของรูปและนามของความเกิดและดับ

ของสสารพลังงาน ของรูปและนามเนี่ย

มันจะสิ้นสุดลงที่รอบดับ

เมื่อสิ้นสุดลงแล้วนั่นคือนิยามว่าไม่มีความเกิดมาสืบต่อเมื่อไม่มีเกิดจะมีดับได้อย่างไร

สภาวะที่ไม่มีเกิดไม่มีดับนะเขาเรียกว่าไม่มีขณะของเวลาอีกแล้ว

พ้นไปแล้วจากกรอบของเวลา

เวลานี่คือกาละนะ

ที่ไม่มีเวลา ไม่ประกอบด้วยเวลาก็คือ “อกาลิโก” เป็นคุณสมบัติของธรรมคุณ

ไม่มีการจุติไม่มีการอุบัติไม่มีการเคลื่อน

ไม่ใช่ความว่างเปล่า

พระองค์ท่านตรัสว่าสภาวะนั้นมีอยู่ภิกษุทั้งหลาย ไม่มีการมาไม่มีการไป ไม่มีการจุติและอุบัตินั่นเเลคือที่สุดแห่งทุกข์นั่นคือพระนิพพานนั่นเอง

อันนี้เป็นอกาละแล้วนะ

ที่นิยามว่าเมื่อเวลามันมีอยู่จริงแล้วมันมีสภาวะที่ไม่ประกอบด้วยเวลาไหม

ก็อกาลิโกนั่นไง

อันนี้เรากําลังพูดถึงในบริบทของทัศนคติของพุทธะนะ

ใครที่ดํารงได้โดยสมบูรณ์แล้วนะ เข้าไปถึงสภาวะอกาลิโกแล้ว

ผู้นั้นจะเป็นผู้มีราตรีหนึ่งอันเจริญ

* ปิยทัสสี ภิกขุ *