ความคิดมันจะรับรู้ผ่านตัวตนนะ

มีเราเป็นจุดศูนย์กลางในความคิดนั้น

เมื่อมีเรา

ก็จะมีกระจกสะท้อนว่าภาวะความมีตัวเราก็คือความสัมพันธ์

ตัวเรานี่มันอัตลักษณ์เนี่ยมันจะอยู่โดดโดดไม่ได้นะ

มันจะต้องอิงความสัมพันธ์

สะท้อนว่ามีตัวมันอยู่

ดูว่าตัวตนของเราไปอิงความสัมพันธ์กับใคร

กับบุคคลไหน

ในความสัมพันธ์นั่นอิงความรู้สึกแบบไหน

สุขหรือทุกข์ รักหรือชัง

ชอบหรือไม่ชอบ มันจะเป็นอย่างนี้

เมื่อก่อนนะ

เมื่อใดที่เรารับรู้ผ่านความคิดมันจะผ่านตัวตน

แต่ในเมื่อเรามาเรียนรู้องค์ความรู้ของวิปัสสนา เราไม่ได้มองแบบนั้นนะ ฯ