Το ψυχικό τραύμα δεν είναι απλώς μια ανάμνηση· είναι ένας τρόπος ύπαρξης που χαράζεται στο σώμα, στη φωνή, στη σχέση. Όταν οι πρώτες εμπειρίες δεν χωρούν, όταν η αγάπη δοθεί με όρους ή χαθεί μέσα στη σιωπή, τότε η ψυχή μαθαίνει να προστατεύεται με μάσκες: να φαίνεται δυνατή, λαμπερή, αυτάρκης.

Αυτό ονομάζουμε ναρκισσισμό — όχι ως ελάττωμα, αλλά ως μηχανισμό επιβίωσης.

Το επεισόδιο φωτίζει τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στον υγιή και τον παθολογικό ναρκισσισμό· εξηγεί τι σημαίνει ναρκισσιστική διαταραχή και πώς το τραύμα διαμορφώνει τις σχέσεις, τα social, τις οικογένειες. Μιλά για την εποχή της εικόνας και την ανάγκη να «φαίνομαστε» όταν μέσα μας υπάρχει το παλιό, παιδικό κενό του «δεν με βλέπουν». Μέσα από ιστορίες, παραδείγματα και βιωματικές ασκήσεις, αναδεικνύει πώς η άμυνα μπορεί να μετατραπεί σε επίγνωση, πώς οι ναρκισσιστικές σχέσεις επαναλαμβάνουν παλιά τραύματα, και πώς μπορούμε, τελικά, να επιστρέψουμε στο βλέμμα μας.

Στο τέλος, η θεραπεία δεν είναι να σπάσουμε την πανοπλία, αλλά να την κατανοήσουμε· να αναγνωρίσουμε ότι κάποτε μας προστάτεψε και τώρα μπορούμε να την αφήσουμε.

Γιατί μόνο όταν μάθουμε να βλέπουμε πραγματικά —τον εαυτό και τους άλλους — η αγάπη γίνεται χώρος αλήθειας, όχι ρόλος επιβεβαίωσης.