آینه هستی،‌ نیستی ست. طریق نیستی برگزینیم، معنی حقیقی هستی نمایان می‌شود. باید که نقص خود را ببینیم و بشناسیم تا در کمال آن بی‌تقلا بکوشیم. با غره شده به کمال آن را از دست می دهیم. رفع نقص با پرتو همچون مرهم پیر با معرفت و صفا که عقل کلی ست و قابل دسترس برای همه، قابل ترمیم است نه با فکر عقل جزئی! نقص را با فکر شستن همچون خون به خون شستن است. گر از این فکر بگذریم با گذر از تعارض ها مرهم رو می نماید هر دم تازه تر و بی کران! ناسبب و نامکان!     

آینه به دست گیریم و نقص ها را مشاهده کنیم. سرگین های ته نشین شده در آب زلال را مشاهده گر باشیم در روابط‌مان در رفتارمان در انتخاب هایمان. مشاهده گری راهی ست برای گذر از تعارض ها و رهایی از تضادها تا نقش های نو و بکر نمایان شوند. و گرنه با فکرهای عقل جزئی تضاد بر تضاد و تعارض بر تعارض افزوده می شود و ملال و تکرار و عادت ماحصل آن است. به جای تضاد و تعارض در افزایش مهارت حواسمان بکوشیم به خواس رایگانی که از زمان به دنیا آمدنمان مجانی در اختیارمان گذاشته شده اکتفا نکنیم بس دنیاهای بی تعارض و بکر و هر دم تاز تری در این حواسمان ناگشوده باقی مانده، پشت دریا شهری ست!