در جريان بخشيدن معنا به زندگى مستمندان و فقرا، سخنانى در متون اديان درباره فقر و مسكنت وارد شده. برخى منتقدان جدى و غير جدى دين، چنین بياناتى را عامل مدارا و انفعال و ستم‌پذيرى طبقه فقرا در مواجهه با ظلم حاكمان به حساب می‌آورند. در اين سخن گفتگويى خواهد بود كه به حقيقت در طول تاريخ خود اين اديان هم هرگز چنین خوانشى از اين گونه بيانات نبوده و نیز خواهيم كوشيد تا مفهوم عميقى را كه پس پشت چنین بياناتى بوده وارسى كنيم.