در آغاز برخى كلاس‌ها كه به منظور كمک به فرد در پيشرفت مالى تشكيل شده می‌شنويم كه افراد می‌بايستى نسبت به وضعيت فعلى خود آن‌چنان بيزار بشوند كه با همه وجود مجبور به حركت شوند و اين بيزارى به گونه‌اى باشد كه راهى به جز دور شدن از وضعيت فعلى پيش پاى خودشان نبينند. اين گفتار سخن از ديدگاهى جايگزين است كه نه بيزارى از كاستى‌هاى فعلى خود، بلكه رضايت‌مندى و خرسندى را انگيزه اصلى براى حركت معرفى می‌كند.