در گفتار پيشين پيرامون ديدگاه متون اديان در خصوص فردى گفتيم كه دچار برخى آفت‌هاى اخلاقى شده و از شدت ملامت، ساير گوشه‌هاى خود را فلج نموده. در اين گفتار، ردپاى همان ديدگاه را در يكى از سترگ‌ترين آثار ادبيات فارسى، مثنوى مولانا، وارسى خواهيم نمود. سخن بلند او در خصوص اين گونه ملامت‌ها نقد اين حالت است كه «نيم عمرت در پريشانى رود، نيم ديگر در پشيمانى رود.»