اصولا تفاوت اساسى ميان نگاه فرد خداباور و فرد خداناباور آن است كه فرد خداباور پسِ پشت جهان هستى، به جهتى، غايتى و معنا و اراده‌اى قائل است و جهان طبيعت و نيز تاريخ بشر را داراى مسير و جهت و غايتى می‌بيند. مفهوم معجزه، در واقع تاكيد بر تفاوت ميان اين دو نگاه است. آن فرد دين‌باورى كه نام يک پديده را «معجزه» گذاشته باشد، باز هم اين را می‌پذيرد كه علت‌هاى طبيعى‌اى بايد باشد كه توضيح‌گر آن پديده بشود، اما در عين حال به «اراده الهيه» باورمند است كه آن علت‌هاى طبيعى را كنار يكديگر نهاده است. در توصيف آن ظاهر اختلاف نظرى نيست، اما يكى قائل به اراده‌اى در بطن آن ظاهر است، و آن ديگرى نيست.