پيش‌تر پيرامون فرهنگ رقابت سخن گفتيم. از حالتى در جامعه نيز سخن گفتيم كه در متون آيين بهائى از آن به عنوان «اتحاد مقام» ياد شده بود. اين كه كسى خود را برتر و بهتر از آن ديگرى به حساب نياورد، بلكه همه يكديگر را در مقام و جايگاهى برابر مشاهده بكنند. دوستى پرسشى مطرح كرد كه آيا به حقيقت اين حالت نيكو و شايسته است كه فرد سخاوتمند همان احترام را از جامعه و ديگران دريافت بكند كه شخص بخيل؟ فرد بزدل همان‌قدر محترم باشد كه فرد شجاع و بااراده؟ در اين گفتار گفتگو پيرامون اين پرسش را آغاز خواهيم نمود.