این اپیزود پادکست از سلسله نشست های اکادمیک  فلای باتل تهیه شده است. لینک قسمت کامل: 

https://www.youtube.com/watch?v=sgmKxH3JIgQ

سخنران: مهسا اسدالله نژاد - دانش آموخته دکتری جامعه شناسی سیاسی از دانشگاه تربیت مدرس

میزبان: مریم کریمی - معمار و دانش‌آموختهٔ دکتری فلسفه هنرهای بصری در دانشگاه یورک کاناداست. پیش از پیوستن به یورک، مریم در دانشگاه واترلو به تحصیل معماری پرداخته بود. او هم اکنون در حال تدریس در دانشکده معماری دانشگاه کارنگی ملون میباشد. تمرکز تحقیقات وی در فضای بین رشته ای طراحی و عدالت اجتماعی است.

خودشیفتگی معمولاً در سطح روان فردی شناسایی شده‌است. درواقع در خودشیفتگی ما با یک ایگو روبه‌رو هستیم که در ساحت فردی بیش از اندازه متورم است. به‌گونه‌ای که هر آنچه که در جهان خارج از این ایگوست، فاقد ارزش و ازبین‌رفتنی‌ قلمداد می‌شود. اما قصه این‌جاست که خودشیفتگی تنها در سطح روانِ فردی مطرح نیست. اگر جامعه نیز چیزی به نامِ روان داشته باشد، که می‌توان نشان داد که دارد، آن‌گاه در سطحِ روان اجتماعی، قسمی خودشیفتگی شکل می‌گیرد که نسبتش با جهان را از مجرایِ دسترس‌پذیریِ معنایی برای خود برقرار می‌کند. در این حالت هر چیزی تا جایی ارزشمند است که به تورمِ این خود اجتماعی کمک برساند و شبیه آن باشد. 

نمی‌توان با قطعیت گفت که فاشیسم در پیِ خودشیفتگیِ اجتماعی برمی‌آید و یا این خودشیفتگیِ اجتماعی‌ است که یک جامعه‌ی فاشیستی می‌آفریند. آن‌چه مهم است داد‌وستد این دو وضعیت است. برآیند این داد‌وستد نیز از رهگذرِ حذف و پاکسازی آن‌چه شبیهِ خود نیست، تخیل می‌شود. 

در برابرِ این خودشیفتگی اجتماعی، می‌توان از قسمی اخلاق مراقبت سخن گفت. مختصات این اخلاق مراقبت که رهاورد یک سیاستِ فمینیستی است، چیست؟ این اخلاق «شکننده» چطور می‌تواند دوام بیاورد؟ چرا می‌توان گفت در پسِ هر جنبش اجتماعی مطالبه‌گر نوعی خودشیفتگی کمین کرده‌ است؟ حصار خودشیفتگی اجتماعی را چطور می‌توان شکست؟ 

صدا: آرمین فرخ پی

موسیقی:‌ رضا ندری

پوستر: پویا فتوره‌چی

تهیه‌کنندگان:زهرا پزشکیان و یگانه خزاعی در پادکست فلای باتل