به شوخى مي‌ماند اگر بيت شاعر را نقل كنند كه فرموده «دل هر ذره را كه بشكافى، آفتابيش در ميان بينى» و بخواهند ميان اين عبارت و انرژى نهفته در هسته اتم ارتباطى پيدا كنند. و نيز كم لطفى است اگر به خاطر برخى عبارت‌هاى مجمل و سربسته بخواهند انديشه‌هاى ژرف يك انديشمند را در متون پيشين سراغ بگيرند. پذيرفتن نقش «تاكيد و تفصيل» سبب مي‌شود تا با نگاهى منصفانه سهم هر يك از اديان در طول تاريخ مورد مطالعه قرار گيرد.