یكى از صفات حضرت پروردگار خود "حيات" است. همين است كه كلام الهى در متون اديان به نحوى توصيف شده كه به پشتوانه همان روح الهى داراى حيات است. ده‌ها استعاره و تمثيل در كتب مقدّسه اديان تنها از همين طريق فهم می‌شود كه خواسته‌اند كلام الهى را با سخن غير كه بی‌جان است مقايسه كرده باشند. در ادامه‌ى وارسى اين مفهوم، نيز در همين گفتار گفتگو پیرامون نقش‌هاى چهارگانه‌ى دين را آغاز خواهيم نمود.