Technofeudalizm – tym razem nie w wykonaniu wielkich platform. Na styku dwóch kryzysów – kryzysu demokracji i kryzysu Web 2, rodzą się cyfrowe monarchie. Pozornie archaiczne idee takie jak feudalizm czy monarchizm rozwijają swoje neo formy w środowiskach nowych technologii. Jak działa Urbit, software, który ma być prototypem państwowości i nowym internetem? Kusząc niszowością i seksownymiinterfejsami urbitowy krąg wciągnął Grimes, cool kids z Brooklynu, w końcu wciągnął i mnie. Jak wygląda polityczny aspekt oprogramowań, jakie wartościowe elementy możemy w nim znaleźć i czemu feudalny futuryzm jest pociągający?Zapraszam na wild ride po technoreakcjonistycznej krainie (ʃƪ˘ﻬ˘)

Kat Zavada – artystka, badaczka, naukowczyni i kuratorka sztuki cyfrowej, członkini cyberfeministycznego kolektywu Nerdka. Obecnie mieszka w Krakowie, gdzie pracuje nad doktoratem zatytułowanym „Technofeudalizm – kartografie monarchii cyfrowych” na ASP. Zavada, zafascynowana politycznym wymiarem oprogramowania, a także dynamiką władzy w zarządzaniu danymi i cyfrowymi tożsamościami, bada memy, newslettery i hierarchie świata online. Na bazie swoich badań tworzy eseje video, projekty naukowe, sztukę dźwiękową i performance, które prezentuje na wystąpieniach w całej Europie.

W dobie komputerów, gdy sztuka kochania zanikła, a narastający kryzys klimatyczny zamraża nas w niemocy, gdzie odnaleźć iskrę nadziei i motywacji do tworzenia przestrzeni cyfrowych, które wzmacniają pozytywnie, nie przyczyniając się jednocześnie do rabunkowej eksploatacji zasobów nautralnych? Czym oświetlać mroczne zakamarki serwerowni, nieustannie pracujących w ukryciu? Jak zerwać okowy bezmyślnego postępu technologicznego, którego symbolem stały się podwodne kable, zaciskające się niczym cierń na delikatnym ciele naszej planety?Podczas prezentacji zabiorę Cię w podróż do miejsc ponurych – technologicznych cmentarzysk, ale nie martw się, nie pozostaniemy tam na długo. Zachowując harmonię pomiędzy cyfrowym cieniem, a światłem innowacji, zasilę Cię nadzieją – alternatywami opartymi na gestach troski i solidarności, które stanowią klucz do regeneratywnej rewolucji cyfrowej.

murzyn.asia (czytaj murzyn kropka asia) – Wyznaje i praktykuje etykę hakerską, która cechuje się zamiłowaniem do otwartych systemów, eksperymentów oraz swobodnego przepływu informacji w ramach zdecentralizowanych i lokalnych społeczności. Stawia aktywny opór i kwestionuje zastane paradygmaty technologicznej i przemysłowej dominacji nad naszym życiem społecznym, wyobraźnią i środowiskiem naturalnym. Czerpie inspiracje z teorii systemów cybernetycznych, które pozwalają jej propagować przyjazny sprzętom komputerowym sposób myślenia o ekologii, dążący do harmonizacji postępu technologicznego z rytmem życia organicznego. Projektuje edukacyjne doświadczenia, które zmieniają sposób, w jaki technologie postrzegane są przez społeczeństwo. Niektórzy nazywają to magią. Po godzinach poświęca się rozwojowi osobistemu, praktykom medytacyjnym oraz przeprogramowywaniu stanów świadomości.

Kultura, a szczególnie kultura popularna, pełna jest dystopii. Literatura, kino czy gry komputerowe nieustannie bombardują nas wizjami końca świata i zagłady ludzkości. Wiele z nich zakorzenionych jest w technologii, jak choćby narracje znane z Matrixa, Terminatora, Raportu mniejszości czy serii gier Horizon. Nie mamy natomiast właściwie w ogóle utopii, w których rozwój technologiczny tworzyłby warunki egzystencji lepszej pod względem zarówno materialnym, jak i społecznym.Tutaj na ratunek przychodzi nam Marks i zakorzeniona w jego myśleniu wizja w pełni zautomatyzowanego luksusowego komunizmu. Zdaniem autora Kapitału celem rozwoju cywilizacyjnego powinno być wyzwolenie człowieka spod przymusu pracy najemnej.Czas wolny, który byśmy w taki sposób uzyskali, służyć mógłby podejmowaniu dobrowolnych i sensownych aktywności, dzięki którym rozwijalibyśmy się i czułybyśmy się spełnione. Zamiast nas pracowałyby maszyny znajdujące się pod demokratyczną kontrolą, a owoc ich pracy byłby dystrybuowany w egalitarny i sprawiedliwy sposób wśród nas wszystkich. Jak daleko jesteśmy od spełnienia takiej wizji? Czy jest ona w ogóle technologicznie i politycznie możliwa? Wykład Jana Sowy odpowie na te i inne pytania związane z utopią świata bez pracy.

Jan Sowa – dialektyczno-materialistyczny teoretyk i badacz społeczny. Studiował psychologię, literaturę i filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i na Uniwersytecie Paryż VIII w Saint-Denis. Doktor socjologii, habilitował się z kulturoznawstwa. Prowadził badania i wykładał w instytucjach akademickich w Polsce i za granicą, m.in. na Uniwersytecie SWPS w Warszawie, Uniwersytecie Sao Paulo, Akademii Sztuk Świata w Kolonii i w Instytucie Nauk o Człowieku w Wiedniu. Był członkiem Komitetu Nauk o Kulturze PAN oraz kuratorem programu dyskursywnego i badań Biennale Warszawa. Obecnie profesor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Autor wielu artykułów i książek, m.in. Fantomowe ciało króla (2012), Inna Rzeczpospolita jest możliwa (2015) oraz – wspólnie z Krzysztofem Wolańskim – Sport nie istnieje (2017). Ostatnio ukazał się zredagowany przez niego wspólnie z Ekateriną Degot i Davidem Riffem tom Perverse Decolonization? (Archive Books, Berlin 2021).

Francuski filozof Bernard Stiegler pisze, że „technika jest pogonią za życiem przy użyciu środków innych niż życie”. Dlaczego wraz z rozwojem techniki obliczeniowej potocznie nazywanej sztuczną inteligencją ta pogoń obraca się przeciwko życiu i grzęźnie w świecie nekrotechnologii? Jak uodpornić się na technobiznesowy storytelling, który stępia krytyczne myślenie, a w miejsce rozwoju kultury technicznej i różnorodnych form wiedzy proponuje zautomatyzowaną bezmyślność? Będę przekonywał, że źródłem problemów związanych z AI jest błędne rozumienie „technologii”, a błąd pochodzi z wypaczonej wizji życia, która wynaturza relację, jaka łączy ludzi z techniką, a poprzez technikę z przyrodą. Pokażę również, jak moglibyśmy z tego błędu wyjść.

Michał Krzykawski – dr hab., prof. UŚ, filozof, pracownik naukowy na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, gdzie kieruje Centrum Badań Krytycznych nad Technologiami. Autor i współautor wielu prac z zakresu współczesnej filozofii francuskiej, filozofii techniki i filozofii społecznej. Członek Rady Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki. Wiceprezes Fundacji Pracownia Współtwórcza (https://wspoltworcza.org).

Rozróżnienie na to co normalne (wydaje się być normalne, ale czy rzeczywiście takie jest?) i patologiczne (alternatywnie – chore) jest fundamentem nauk medycznych. Anty-psychiatria postawiła to rozróżnienie na głowie – to, co typowe okazało się być patologiczne, a tzw. zaburzenia psychiczne stały się drogą do poznania świata i samego siebie. Dzisiaj z kolei coraz częściej staramy się myśleć w kategoriach neuroróżnorodności, choć podział na jednostki typowe i atypowe pozostaje nietknięty. Czy sztuczna inteligencja może nam pomóc rozwiązać zagadkę spektrum normy i patologii? Czy może sama jest jej ofiarą? (W końcu nie jest do końca „normalna”).

Marcin Moskalewicz – lider zespołu badawczego Psychiatria i Fenomenologia Obliczeniowa w IDEAS NCBR w Warszawie, profesor w Instytucie Filozofii UMCS z Lublinie, kierownik Pracowni Filozofii Zdrowia Psychicznego na Uniwersytecie Medycznym w Poznaniu oraz kierownik sieci badawczej Phenomenology and Mental Health na Uniwersytecie w Oxfordzie.

Czy tego chcemy czy nie, sieci AI rozgościły się w naszej rzeczywistości – już w tej chwili zagrażając niektórym zawodom, a także utrudniając życie innym (co piszę jako wykładowca akademicki). Z wielu stron słychać zasadne zastrzeżenia, obawy, czy wręcz sprzeciw wobec stosowania oprogramowania sztucznej inteligencji oraz żądania precyzyjnych regulacji. Tymczasem ze strony środowisk okołomuzycznych płynną znacznie bardziej zniuansowane sygnały…Podczas krótkiego wykładu proponuję zagłębić się w konteksty dzisiejszego technooptymizmu różnych postaci muzyki współczesnej – od FKA Twigs czy Grimes po Holly Herndon, Jennifer Walshe i Johannesa Kreidlera. Punktem wyjścia będą dwa teksty, które zostały napisane przy okazji prac nad numerem #44 magazynu „Glissando” – Maximiliano Bobera oraz Magdaleny Krysztoforskiej.

Antoni Michnik – doktor nauk humanistycznych (doktorat w Instytucie Sztuki PAN), badacz sound studies performer, kurator. Członek założyciel researchersko-performatywnej Grupy ETC. Od 2013 roku w redakcji magazynu „Glissando”. Współredaktor książek „Fluxus w trzech aktach. Narracje – estetyki – geografie” Grupy ETC (Wydawnictwo Krytyki Politycznej, 2014) oraz „Poza Rejestrem. Rozmowy o muzyce i prawie autorskim” (Fundacja Nowoczesna Polska, 2015). Obecnie zajmuje się przede wszystkim tematyką sound studies (zwłaszcza historycznych), z performatyką dźwięku na czele.

Toksyczność modelu biznesowego Big Tech i tworzonych przez niego rozwiązań cyfrowych jest już powszechnie znanym faktem. Jednak wciąż jesteśmy zależni od dostarczanej przez te korporacje infrastruktury życia. Jak zbudować alternatywne rozwiązania, które raz na zawsze zastąpią Big Tech? To nie jest teoria — to warsztat pracy ze spółdzielczą Platformą Lokalnych Zasobów i rozwiązywania prawdziwych dylematów.

Jan Oleszczuk-Zygmuntowski – ekonomista i przedsiębiorca społeczny zainteresowany złożonymi systemami, ekonomią polityczną technologii oraz gospodarką cyfrową. Współprzewodniczący Polskiej Sieci Ekonomii i Prezes Zarządu PLZ Spółdzielni, operatora centrum technologii spółdzielczych CoopTech Hub. Doktorant Akademii Leona Koźmińskiego, wykładowca kierunku Zarządzanie i AI w Cyfrowym Społeczeństwie. Założyciel i w latach 2015-2020 prezes zarządu Fundacji Instrat, progresywnego think-tanku. Doświadczenie zdobywał m.in. w Polskim Funduszu Rozwoju. Absolwent Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie, stypendysta G20 Global Solutions, British Council, Møller Institute, Open Future Foundation i FEPS. Autor „Kapitalizmu Sieci”, książki nominowanej do nagrody Economicus 2020. Ambasador DigitalEU.

„Co tu jest wyparte?” to pytanie o nieświadome aspekty każdej relacji, w tym z technologią. Według psychoanalizy podmiot nie istnieje bez tego, co pierwotnie wyparte. Poprowadzimy dyskusję o podobieństwach i różnicach między tym co ludzkie i sztuczne, zastanawiając się nad zasadnością tego podziału. Co tworzenie sztucznej inteligencji mówi o nas, naszych pragnieniach i lękach? Rozważymy kwestie intencjonalności, cielesności i narcyzmu w kontekście nowych technologii. Poszukamy miłości i etyki w interakcjach z maszynami. Zapraszamy do wspólnej refleksji nad tym, co wypieramy w erze SI.

Marcin Klaus – prowadzi kolektyw badawczy Insight Shot, bada wpływ współczesnych zjawisk na jednostki i społeczeństwo. Używa SI do pracy i w życiu prywatnym. Współzałożyciel Forum Polskiego Pola Lacanowskiego.

Marcin Koziej – technolog i aktywista zajmujący się domeną publiczną, prywatnością, wolnością prasy i politycznym organizowaniem się online. Amator Filozofii i Psychoanalizy. Członek Forum Polskiego Pola Lacanowskiego.

Sara Rodowicz-Ślusarczyk – Współzałożycielka Forum Polskiego Pola Lacanowskiego, członkini Szkoły Psychoanalizy EPFCL-Francja. Dr psychopatologii i psychoanalizy (Universite de Paris VII). Prowadzi prywatną praktykę psychoanalityczną w Warszawie.

Wszyscy wiemy, że należy „wyjść poza antropocentryzm”, ale propozycje, jak to zrobić, jest wiele i często są one wzajemnie sprzeczne. Co więcej, po bliższym zbadaniu wiele z nich okazuje się znacznie mniej przydatnymi narzędziami, niż można było sądzić z początku. Dlatego dobrze byłoby wyjaśnić sobie pewne kwestie – być może tylko teoretyczne, ale mogące mieć praktyczne skutki. Czym różnią się humanizm, antropocentryzm i korelacjonizm? Dlaczego właściwie chcemy się ich pozbyć? Czy kategoria podmiotu jest nam nadal potrzebna i jak ma się zmienić, żeby objąć też podmioty nie-ludzkie?

dr Joanna Bednarek – filozofka, pisarka, tłumaczka, członkini redakcji „Praktyki Teoretycznej”, publikowała m.in. w „Tekstach Drugich”, „Krytyce Politycznej” i „Czasie Kultury”. Autorka książek: „Polityka poza formą. Ontologiczne uwarunkowania poststrukturalistycznej filozofii polityki”, „Linie kobiecości. Jak różnica płciowa przekształciła literaturę i filozofię?”, „Życie, które mówi. Nowoczesna wspólnota i zwierzęta” i powieści „O pochodzeniu rodziny” oraz „Próba”. Teksty literackie publikowała w „Czasie Kultury”, „Wakacie”, „FA-arcie” i „Trytyce”.

Celem wykładu jest przedstawienie wybranych koncepcji związanych z kwestią emancypacji w perspektywie współczesnej. Zasadniczo emancypacja jest procesem włączania do sfery równości osób lub z niej wykluczonych (z różnych względów). Wydaje się, że współcześnie problem braku emancypacji został zażegnany, a w każdym razie w krajach zachodnich. Tymczasem zagadnienia równości, uznania czy sprawiedliwości wciąż są aktualne i zdają się wymagać dalszego uzasadnienia i wsparcia. W trakcie wystąpienia poruszymy problemy związane z inkluzją mniejszości. Istotnym zagadnieniem, który należy podjąć w kontekście podejmowanego tematu, jest właściwy cel, który, siłą rzeczy, ma charakter „utopijny”, gdyż dotyczy przemyślenia właściwego stanu świata społeczno-politycznego. W związku z tym wykład będzie obejmował analizy koncepcji klasycznych, tj. Karla Mannheima, jak i współczesnych, tj. Nancy Fraser i Rebekki Solnit.

dr Magdalena Gawin – adiunkt na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego, jej zainteresowania koncentrują się wokół problematyki praw człowieka, faszyzmu, i myśli feministycznej.