Maryja jest ważna w historii zbawienia, ale najważniejszy jest Ten, który się z Niej narodził, którego Imię jest święte, mocne, pełne miłosierdzia, które syci głodnych, poi spragnionych, w którego Imię dane nam będzie zbawienie.

Mieszkańcy Nazaretu ogrzucili Chrystusa, bo dobrze Go znali. My też znamy Pana, który do nas przychodzi. Przychodzi w słowach Ewangelii, którą znamy, w sakramentach, które zawsze wyglądają tak samo i je znamy, w codziennych sytuacjach.

Nie ma takiego miejsca w naszym życiu, w którym nie moglibyśmy liczyć na Pana Boga, bo przychodząc na świat stał się Bogiem z nami, zamieszkał pomiędzy nami i w tym co jest w nas, z wyjątkiem grzechu.

Nasza wiara nie pochodzi z zewnątrz, a niewiara z braku zewnętrznych znaków. Wiara to akt woli. Czy nie pokładamy za bardzo nadziei na swoją wiarę w tym co poza nami? Czy nie usprawiedliwiam braku wiary wydarzeniami zewnętrznymi?

Miarą życia duchowego nie są cuda, objawienia i nadzwyczajności, ale to czy - tak jak św. Józef - potrafimy w każdej sytuacji kierować się miłością.

Genealogia Pana Jezusa nie jest powodem do chwały i dumy, bo oprócz światła, zawiera też cienie. Można by się tej genealogii zawstydzić, gdyby nie to, że na jej końcu jest Jezus Chrystus.

W wierze nie wystarczy, że się o czymś dowiemy, o czymś usłyszymy, coś spróbujemy przepracować, ale konieczne jest to, żeby to Chrystus nas prowadził i rozświetlał naszą wiarę.

Kazanie o. Pawła Szylaka OP podczas rorat w krakowskiej bazylice oo. Dominikanów

Dajmy poprowadzić się Bogu, żebyśmy nie zostali robaczkami, ale tymi, którzy kruszą góry.

Kazanie o. Janusza Pydy OP podczas rorat w krakowskiej bazylice oo. Dominikanów